Στα πλαίσια του κράτους πρόνοιας η Πολιτεία έχει θεσμοθετήσει για τους ανθρώπους που έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση ορισμένες παροχές. Εξετάζοντας τις πιο εμπεριστατωμένα συναντά κανείς πολλά παράδοξα.
Το πρώτο και πολύ σημαντικό είναι η ανομοιότητα του βαθμού αναπηρίας που ορίζεται στους μεταμοσχευμένους ασθενείς από τις Πρωτοβάθμιες Υγειονομικές Επιτροπές των Διευθύνσεων Πρόνοιας των Νομαρχιών, βάση του Νόμου 1813/1988 όπου καθορίζει κατά εκατοστιαία αναλογία το βαθμό μείωσης της ικανότητας για εργασία λόγω παθήσεων, νόσων και βλαβών. Παρατηρεί κανείς μεταμοσχευμένους, πολλές φορές από το ίδιο όργανο και με την ίδια φαρμακευτική αγωγή, χωρίς άλλο πρόβλημα υγείας που να επιβαρύνει την υπάρχουσα κατάσταση, να διαφοροποιείται τόσο πολύ το ποσοστό αναπηρίας τους που να μην υπάρχει λογική εξήγηση. Σίγουρα ένα αίτιο είναι η παλαιότητα του νόμου που τον καθιστά ανεπαρκή ακόμα και από επιστημονική άποψη. Μάλιστα η ανεπάρκεια του γίνετε πιο ευδιάκριτη όταν διαπραγματεύεται «καινούργιες» παθήσεις όπως η μεταμόσχευση. Εδώ είναι σημαντικό να τονιστεί ότι οι Υγειονομικές Επιτροπές των ασφαλιστικών ταμείων (ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ κ.τ.λ.) καθορίζουν το ποσοστό αναπηρίας στους μεταμοσχευμένους σε 80% κατά τη διαδικασία της συνταξιοδότησης τους. Γεγονός που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις διαφοροποιημένες γνωματεύσεις των προαναφερθέντων επιτροπών. Διακρίνουμε λοιπόν ότι απουσιάζει ένας σαφής και ρητός νομικός προσδιορισμός των ποσοστών αναπηρίας ώστε να εφαρμόζετε από όλους τους αρμόδιους φορείς χωρίς παρερμηνείες. Αυτό το νομικό κενό έχει επακόλουθο να επιτρέπει ακόμα και τη ρουσφετολογική αντιμετώπιση του καθορισμού των ποσοστών από πλευράς των επιτροπών ή γενικότερα τη μη δίκαιη ποσοστιαία διαβάθμιση των ασθενών.
Το δεύτερο παράδοξο είναι μια παράλογη διάκριση που εφαρμόζει η Ελληνική Πολιτεία. Αυτή είναι η χορήγηση των προνοιακών παροχών ανάλογα με το όργανο που έχει μεταμοσχευθεί ένας ασθενής. Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι σε όλα τα Φ.Ε.Κ. όταν γίνετε αναφορά για παροχές των ατόμων με ειδικές ανάγκες χρησιμοποιείται ως δόκιμος όρος μεταμόσχευση ή μεταμοσχευμένοι συμπαγών οργάνων (ήπαρ, νεφρό, καρδιά, πνεύμονες, πάγκρεας). Κατά συνέπεια προκύπτει αλλά και συνταγματικά ευνόητο είναι, ότι αν ισχύει κάτι για μια κατηγορία πολιτών οι οποίοι είναι μεταμοσχευμένοι ενός εκ των συμπαγών οργάνων, τα ίδια πρέπει να ισχύουν και σε μια άλλη κατηγορία πολιτών οι οποίοι έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση ενός εκ των άλλων συμπαγών οργάνων. Πόσο μάλλον που στις μέρες μας πια υπάρχουν μεταμοσχευμένοι ασθενείς με δύο ακόμα και με τρία συμπαγή όργανα. Τρανταχτά παραδείγματα είναι η τηλεφωνική έκπτωση αξίας ίση με την αξία χιλίων (1000) μονάδων αστικής χρέωσης μηνιαία (Άρθρο 6 Παρ.11της 255/83 Απόφασης της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπ/νιών ΦΕΚ 874/Β/ 12/7/2002 Ειδ.Εγκ.Αριθμ.887/302 09-01-2003) αλλά και η αγορά αδασμολόγητου αυτοκινήτου έως 1800 κ.ε, βοηθήματα που χορηγούνται μόνο στους μεταμοσχευμένους από νεφρό.
Εμείς που απαρτίζουμε την ομάδα του TransplantLink με μεταμοσχευμένους διαφόρων οργάνων, αδυνατούμε να κατανοήσουμε το διαχωρισμό στις παροχές ανάλογα με το όργανο που μεταμοσχεύθηκε κάποιος ή να δεχτούμε ότι ασθενής που πέρασε μια τόσο δύσκολή δοκιμασία όπως είναι η μεταμόσχευση ήπατος ή καρδιάς να πρέπει να περάσει μια ακόμα δοκιμασία όπως η μεταμόσχευση νεφρού για έχει ισότιμη μεταχείριση από τη Πολιτεία. Πρεσβεύουμε ότι η χορήγηση ευεργετημάτων πρέπει να είναι ισομερή και δίκαιη σε όλους τους μεταμοσχευμένους ασθενείς και να σταματήσει πλέον να εφαρμόζεται αυτή η ακατανόητη εξαίρεση ανάλογα με ποιο όργανο έχεις μεταμοσχευθεί. Παραλείψεις και ασάφειες που έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουν εκλείψει σε μια χώρα που θέλει να παρουσιάζεται ευρωπαϊκή.
No comments:
Post a Comment