Friday 27 August 2010

Έκκληση Ανδρέα Τζάκη: "Ας είναι η κρίση η αιτία για την ίδρυση μεταμοσχευτικού κέντρου στην Ελλάδα!

Την Τετάρτη18 Αυγούστου 2010 στην ομογενειακή ηλεκτρονική εφημερίδα Greek American News Agency δημοσιεύθηκε συνέντευξη του παγκοσμίου φήμης χειρουργού μεταμόσχευσης Dr. Αντρέα Τζάκη. Μια συνέντευξη που αποδεικνύει περίτρανα τους φόβους, τις αγωνίες αλλά και τις καταδίκες που διατυπώσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση μας "Οι διαχρονικές πληγές της μεταμοσχευτικής διαδικασίας στην Ελλάδα". Φτάσαμε στο σημείο να διαβάζουμε την έκκληση του Dr. Αντρέα Τζάκη από την Αμερική, για την επιτακτική ανάγκη ίδρυσης μεταμοσχευτικού κέντρου στην Ελλάδα ενώ ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων και η ελληνική πολιτεία γενικότερα παρακολουθεί με αδικαιολόγητη αδράνεια την κατακόρυφη πτώση της μεταμοσχευτικής διαδικασίας. Άραγε αυτή η αδρανοποίηση πόσους πάσχοντες συνανθρώπους μας τους οδήγησε σε αργό ή γρήγορο θάνατο; Πόσους άραγε...

Mια συνέντευξη, που μόνον ως εκ βαθέων εξομολόγηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή η συζήτηση που είχαμε μαζί με τον ανθρώπο που όχι τυχαία έχει χαρακτηριστεί από την διεθνή επιστημονική κοινότητα ως "ο μάγος των μεταμοσχεύσεων"! "Ο άνθρωπος που το χέρι του καθοδηγεί Η Χάρις Του Θεού" μιλά αποκλειστικά και για πρώτη φορά στο GreekAmericanNewsAgency και στην συνάδελφο Δέσποινα Συριοπούλου σε μια από τις πλέον σπάνιες συζητήσεις- συνέντευξη που έχει δώσει στην πολύχρονη και πετυχημένη καριέρα του κάνοντας την Ελλάδα υπερήφανη. Αποφεύγει τις συνεντεύξεις και την δημοσιότητα, ενώ αν αναζητήσει κανείς συνεντεύξεις του θα βρει ελάχιστες δηλώσεις του και μια δυο κατά το πρόσφατο παρελθόν -της περιόδου ασθενείας του μακαριστού Χριστόδουλουλου- μικρές συνεντεύξεις του. Αυτή την φορά, σπάει την σιωπή του και ανοίγει την καρδιά του σε μια συνέντευξη -έκκληση προς την Ελληνική κυβέρνηση, σημειώνοντας εύστοχα και με νόημα πως "η οικονομική κρίση οφείλει και πρέπει να είναι η αιτία για την ίδρυση ενός μεταμοσχευτικού κέντρου στην Ελλάδα!" για να τονίσει πως "αυτές οι μεταμοσχέσεις κοστίζουν πολύ και χάνονται τεράστια ποσά κάθε φορά που ένας έλληνας βγαίνει στο εξωτερικό για μια μεταμόσχευση". Μιλά για πρώτη φορά για την σχέση που είχε δημιουργήσει με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Κυρό Χριστόδουλο και για τις τελευταίες στιγμές του ανθρώπου που με την παρουσία του στο πηδάλιο της Εκκλησίας άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του. Αναφέρεται στην διεθνή οικονομική κρίση, τονίζοντας ότι η Ελλάδα θα βγει πιο δυνατή στέλνοντας μήνυμα αισιοδοξίας προς όλο τον Ελληνισμό, ενώ για πρώτη φορά μιλά για την προσωπική σχέση που αναπτύσει με τους ασθενείς του αλλά και για την προσωπική του σχέση με τον Θεό, για τον οποίο λέει ευθέως και χωρίς περιστροφές "ναι πιστεύω στον Θεό. Πολλές φορές ζητώ την δική Του Βοήθεια". 
Από την Δέσποινα Συριοπούλου

Τον Ανδρέα Τζάκη, τον γνώρισα περίπου ενάμιση χρόνο πριν στο Μαϊάμι. Μέχρι τότε τον ήξερα από τα δημοσιεύματα, την υπόθεση του Μακαριστού Χριστόδουλου και το πολυσέλιδο βιογραφικό που έπρεπε να μελετήσω για να φτιάξω την συνέντευξή του για τις ανάγκες αφιερώματος ενός τηλεοπτικού σταθμού. Δεν ήξερα όμως τι άνθρωπο επρόκειτο να συναντήσω, πέρα από έναν καταξιωμένο επιστήμονα και νούμερο ΈΝΑ στο είδος του. Πιο πολύ πίστευα ότι θα δω έναν χειρουργό, που η καταξίωσή του θα είχε και έντονο αντίκτυπο στην συμπεριφορά του. Ότι θα μιλήσω με κάποιον που –ας μου επιτραπεί η έκφραση- το σταριλίκι που απορρέει από την θέση που βρίσκεται, θα δένει με την όλη εικόνα του. Προς μεγάλη μου –θετική- έκπληξη διαψεύστηκα… Γνώρισα έναν επιστήμονα, top στο είδος του, μα πρώτα από όλα γνώρισα έναν Άνθρωπο, που πραγματικά αξίζει να υποκλιθείς πρωτίστως στον χαρακτήρα του.
Συνεπέστατος στο ραντεβού του, έφτασε στο γραφείο του, χαμογελαστός με βλέμμα καθαρό, κατάφερε σε ελάχιστα δευτερόλεπτα να κερδίσει τον συνομιλητή του, να τον κάνει να αισθανθεί άνετα, να καλύψει την όποια υποτιθέμενη ή όχι απόσταση και να δημιουργήσει την αίσθηση ότι τον ξέρει χρόνια. Η συζήτηση που ακολούθησε ανέδειξε πολλά από τον σπάνιο –για τα δικά μου δεδομένα- χαρακτήρα του. Και όταν τον ρωτάς αν συνεχίζει να κάνει θαύματα ή αν συνεχίζει να μεγαλουργεί, απαντά «δεν κάνω τίποτε άλλο, πέρα από την δουλειά μου», φράση ενδεικτική για το ποιόν του χαρακτήρα του και το ήθος του… Το γραφείο του, γεμάτο από φωτογραφίες με τους ασθενείς του, που για τον καθένα μπορεί να μιλάει για ώρες. «Είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνεις ότι ένα παιδάκι που χειρούργησες πριν από 20 χρόνια, παντρεύεται…» μου λέει. Δείχνει μια άλλη σχέση, τελείως διαφορετική, ξεφεύγοντας από τον πελατειακό χαρακτήρα που ενίοτε μετατρέπεται ο όρκος στον Ιπποκράτη.
Εκείνη την ίδια μέρα, γνώρισα και τον Παναγιώτη. Ένα πιτσιρίκι που σε λίγο θα έκλεινε τον πρώτο χρόνο ζωής του, μα μόνο ελάχιστες μέρες εκτός εντατικής από τότε που γεννήθηκε, χάριν της πολυσπλαχνικής μεταμόσχευσης που είχε κάνει λίγο καιρό πριν. «Ο κ. Τζάκης ήταν αυτός που έδωσε ζωή στον Παναγιώτη μου» έλεγε ο πατέρας του, χαρούμενος πια που μετά από έναν ολόκληρο χρόνο, από την πρώτη ημέρα της γέννησής του ο γιος του βρισκόταν έξω από την μονάδα εντατικής θεραπείας, με άλλες ελπίδες πια για μια (πιο) φυσιολογική ζωή. Παρά την μεγάλη γραφειοκρατία και αφού η υπόθεση πέρασε από το γραφείο της κας Πετραλιά, όταν ήταν υπουργός υγείας, έφυγαν οικογενειακώς από την Ελλάδα, πήγαν στο κέντρο μεταμόσχευσης στο Μαϊάμι, όπου και χειρουργήθηκε ο μικρός και σήμερα –ενάμιση χρόνο μετά- βρίσκονται πάλι πίσω και ο Παναγιώτης πηγαίνει καλά. «Αυτή είναι η χαρά», λέει ο Ανδρέας Τζάκης, «να βλέπεις τους ασθενείς σου να πηγαίνουν καλά».
Η συζήτηση είναι πάντα ευχάριστη μαζί του και η αφήγηση της πορείας του μέχρι αυτό που είναι σήμερα ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Χαίρεσαι να μιλάς με τέτοιους ανθρώπους, που ενσαρκώνουν σε όλες τις διαστάσεις την λέξη Άνθρωπος. Με νησιώτικη καταγωγή και από τους δυο γονείς, -ο πατέρας του από την Κεφαλονιά, η μητέρα του από το Δωδεκάνησα-, γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στον Πειραιά, στον Άγιο Νικόλαο στο λιμάνι. Ο πατέρας του, μηχανικός στα πλοία. Ταξίδευε πολύ, ενώ η μητέρα του φρόντιζε τα τρία παιδιά της οικογένειας. Τον μεγαλύτερο Ανδρέα, την κατά ενάμιση χρόνο μικρότερη Μαργαρίτα και τον Βενιαμίν της οικογένειας, Μιχάλη. Και οι τρεις τους σήμερα είναι γιατροί. Η Μαργαρίτα είναι παιδίατρος-νεογνολόγος στο νοσοκομείο «Έλενα» και ο Μιχάλης, καθηγητής στην οδοντιατρική στην Αθήνα και παράλληλα εξασκεί και το επάγγελμα του οδοντιάτρου.
Η απόφαση για τον Ανδρέα Τζάκη να ακολουθήσει την ιατρική ήρθε στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου, μολονότι από πολύ μικρό όλοι για κάποιον λόγο τον φώναζαν «γιατρό» και ας μην υπήρχε κανείς γιατρός στην οικογένεια για να κληροδοτήσει το "μικρόβιο". Η βασική αιτία για την απόφασή του αυτή στάθηκε, όπως χαρακτηριστικά λέει ο γνωστός χειρουργός, «ήταν ο τρόπος που έβλεπα τους γιατρούς σαν παιδί, την βοήθεια που παρείχαν, την θετική επίδραση που είχαν στην κοινωνία». Εισήχθη στην ιατρική σχολή με υποτροφία και τελείωσε την με άριστα. «Τα φοιτητικά μου χρόνια πέρασαν στην περίοδο της δικτατορίας. Στην αρχή –θα έλεγα- υπήρχε μια αφέλεια για την σημασία της όλης κατάστασης. Προσωπικά, δεν ήμουν ποτέ πολιτικοποιημένο άτομο, και για να είμαι ειλικρινής δεν είχα αίσθηση μεγάλη του τι γινόταν, μέχρι που τα αποτελέσματα της πολιτικής κατάστασης επηρέασαν την τάξη μου στην σχολή» λέει και συνεχίζει «Έβλεπα συμφοιτητές μου να απομακρύνονται για μερικές μέρες και να επιστρέφουν εντελώς διαφορετικοί ή την παρουσία κάποιων που τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πληροφοριοδότες της αστυνομίας». Παρά τα όσα συνέβαιναν στο πολιτικό σκηνικό της χώρας με όλες τις παρενέργειες και τις επιπτώσεις να είναι ορατές στην κάθε πτυχή της καθημερινότητας, ακόμα και αν η πολιτικοποίηση δεν ήταν στοιχείο του χαρακτήρα του, ο Ανδρέας Τζάκης με τον καιρό όσο συνειδητοποιούσε τα όσα συνέβαιναν, αισθανόταν μια έντονη εσωτερική ψυχική αντίδραση, με το αντιστάθμισμα να βρίσκεται στο καλό φοιτητικό περιβάλλον, επενδύοντας σε φιλίες, τις οποίες διατηρεί ακόμα και σήμερα. Ο στρατός ήρθε μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του. Κατετάγη στην αεροπορία το 1974, μια θητεία διάρκειας 2μιση χρόνων ως υποσμηναγός, δόκιμος γιατρός, ενώ ταυτόχρονα υπέβαλε αιτήσεις στα διάφορα νοσοκομεία για να μεταβεί στην Αμερική. Μάλιστα με την βοήθεια του Διοικητή του, ο Ανδρέας Τζάκης παίρνει άδεια για να ταξιδέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες –πράγμα ανήκουστο για τα τότε δεδομένα, αλλά και για σήμερα- για να δώσει τις πρώτες συνεντεύξεις.
Ο πρώτος σταθμός στην αμερικανική ήπειρο, και αφού ολοκλήρωσε την στρατιωτική του θητεία, ήταν η Νέα Υόρκη και το νοσοκομείο Mount Sinai, όπου και προσελήφθη ως βοηθός το 1977. Η προσαρμογή δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολη, ιδιαίτερα τους πρώτους μήνες που η ξεγνοιασιά και η ομορφιά της καλοκαιρινής Ελλάδας εν συγκρίσει με τους γρήγορους και απαιτητικούς ρυθμούς τους αμερικανικού νοσοκομείου δημιουργούσε ένα τεράστιο εσωτερικό κενό και ένα μεγάλο ερωτηματικό στον έλληνα γιατρό. «Συνέχεια διερωτόμουν τι κάνω εγώ εδώ. Στην Ελλάδα είναι καλοκαίρι, όλοι βρίσκονται στις παραλίες, στα νησιά και εγώ βρίσκομαι εδώ και τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ» εξομολογείται, αλλά σύντομα βρίσκει το αντιστάθμισμα να συνεχίσει ακάθεκτος την πορεία του προς την πρωτιά. «Άρχισα να σκέφτομαι ότι όπου είμαι, είναι το καλύτερο μέρος της γης για μένα, αποφασίζοντας ότι εκεί που βρίσκομαι είναι πολύ καλά και εκεί θα συνεχίσω» λέει χαμογελώντας, που είχε καταφέρει να βρει την δίοδο για την προσαρμογή του στην Αμερική.
Αρχικά η σκέψη του ήταν να ακολουθήσει την πλαστική χειρουργική, με την προοπτική να ολοκληρώσει την ειδικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες και να επιστρέψει στην Ελλάδα για να κάνει αυτού του είδους τις επεμβάσεις, και παράλληλα να αγοράσει ένα ιστιοφόρο να «οργώνει» στο Αιγαίο. Βέβαια τα πράγματα δεν έγιναν έτσι, και σε αυτό στάθηκε ο μεγάλος του ενθουσιασμός για τον τομέα της γενικής χειρουργικής. «Μου άρεσε που μπορούσα να χειρουργώ τα πάντα. Το έκανα από το πρωί μέχρι το βράδυ και με γέμιζε. Άλλωστε γι’ αυτό μετά το Mount Sinai, πήγα στο Stony Brook, στο Long Island, για να τελειώσω την γενική χειρουργική. Και έτσι έγινε» θυμάται ο κ. Τζάκης, αλλά δεν του ήταν αρκετό. «Μόλις τελείωσα τη γενική χειρουργική, δεν ένιωθα ικανοποιημένος. Ήθελα να κάνω και κάτι άλλο…» λέει, με την προτίμησή του να στρέφεται σε ένα αντικείμενο που πολλοί συνάδελφοι του εκείνη την εποχή δεν τολμούσαν να ασχοληθούν, την χειρουργική του ύπατος. Στην αναζήτηση κλινικής όπου θα μπορούσε να εξειδικευτεί στο δύσκολο αυτό αντικείμενο, έγινε δεκτός το 1983 από τον πρωτοπόρο καθηγητή τόσο της χειρουργικής, όσο και των μεταμοσχεύσεων και δη του ύπατος, Dr. Thomas Starzl, στο Pittsburg. «Συγκυριακά, την εποχή εκείνη οι μεταμοσχεύσεις άρχισαν να γίνονται πολύ πιο επιτυχείς και ενώ πριν οι μεταμοσχεύσεις του ύπατος δεν ήταν στον χάρτη να γίνονται σε μεγάλη κλίμακα, ξαφνικά άρχισαν να γίνονται πολύ δημοφιλείς. Παράλληλα υπήρξαν πολλές νέες εξελίξεις, νέες μέθοδοι, νέες εφαρμογές στις μεταμοσχεύσεις και αισθάνομαι ότι τότε βρέθηκα στο κατάλληλο χώρο, την κατάλληλη εποχή με τον καθηγητή μου, σε έναν χώρο που ήταν το κέντρο των μεταμοσχεύσεων», παρατηρεί ο Ανδρέας Τζάκης, αναφέροντας χαριτολογώντας ότι «με τις μεταμοσχεύσεις, βρήκα την τροχιά μου. Βρήκα την κατεύθυνσή μου. Νωρίτερα αισθανόμουν ως “κατευθυνόμενο βλήμα, χωρίς κατεύθυνση”».
Από εκεί και έπειτα η εξέλιξη και η ανέλιξη του Ανδρέα Τζάκη σχεδόν ήταν προδιαγεγραμμένη. Ένας άνθρωπος που στόχος του ήταν το περισσότερο, το παραπάνω, το καλύτερο, όχι ως αυτοσκοπός αλλά ως η πηγή εσωτερικής πληρότητας, που ξεκινά από την αγάπη και την προσήλωση σε αυτό που έχει επιλέξει για επάγγελμα-λειτούργημα, η επιτυχία και σε πολλές περιπτώσεις η πρωτιά αποτελεί μονόδρομο. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο Ανδρέας Τζάκης. Ένας άνθρωπος που αγαπάει την δουλειά του, γεμίζει από αυτή, ξέρει να την κάνει καλά, την εξελίσσει, δίνοντας ή παρατείνοντας το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, τη ζωή!
Είναι ο πρώτος χειρουργός που πραγματοποίησε στις αρχές τις δεκαετίας του '90 επιτυχή μεταμόσχευση παγκρέατος και μεταμόσχευση ήπατος μπαμπουίνου σε άνθρωπο. Από το 1997, το όνομά του θα το βρει κανείς και στο βιβλίο Γκίνες στην κατηγορία των ιατρικών επιτευγμάτων ως ο χειρουργός που έκανε την πρώτη πολυσπλαχνική μεταμόσχευση σε ένα κοριτσάκι 10 μηνών (ήπατος, στομάχου, παγκρέατος, λεπτού και παχέος εντέρου και δύο νεφρών).
Τον έχουν αποκαλέσει «μάγο των μεταμοσχεύσεων», ή ότι διαθέτει την «θεία χάρη», ενώ «Κορυφαίο χειρουργό μεταμόσχευσης στον κόσμο» τον αποκάλεσε ο φημισμένος Dr. Ricordi, με την συνεργασία του οποίου –και επίσης των τον Daniel Mintz και τον Rodolfo Alejandro του Ινστιτούτου Έρευνας του Διαβήτη, ο Ανδρέας Τζάκης πραγματοποίησε την πρώτη παγκοσμίως επιτυχή μεταμόσχευση τμήματος ιστού από το πάγκρεας. Στην παραμονή του στο Pittsburg ο κ. Tζάκης, ακολούθησε τα βήματα του καθηγητή του, πραγματοποιώντας πολυάριθμες πρωτοποριακές επεμβάσεις. Διετέλεσε διευθυντής της Παιδιατρικής Σχολής του τμήματος μεταμόσχευσης ύπατος και εντέρων του εκεί πανεπιστημίου (Pittsburg) και το 1994 μετέβη στην Πανεπιστημιακή Σχολή του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι ως συν-Διευθυντής, με τον Joshua Miller, του Τμήματος της Μεταμόσχευσης και ως Διευθυντής του Τμήματος χειρουργικών επεμβάσεων του τμήματος μεταμοσχεύσεων ύπατος και εντέρων.
Το θέμα των μεταμοσχεύσεων όμως εγείρει και ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, την προσφορά οργάνων, το οποίο στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται με διστακτικότητα, ή όπως λέει ο ίδιος "με έναν έντονο συναισθηματισμό, μέχρι όμως την στιγμή που η μεταμόσχευση αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου για έναν άνθρωπο". Η θέση του για το συγκεκριμένο ζήτημα είναι σαφής και ξεκάθαρη. Σε παλιότερη συνέντευξή του είχε δηλώσει ότι ««η ζωή είναι στην κυριολεξία πολύτιμη και το σώμα το πιο σοβαρό περιουσιακό στοιχείο του καθενός. Έχουμε δύο επιλογές. Η πρώτη να το θάψουμε. Η δεύτερη να το κάνουμε χρήσιμο σε συνανθρώπους μας που πάσχουν προσφέροντας τα όργανά μας. Η προσφορά ενός μπορεί να ωφελήσει 12 άλλους».
Στη συνέντευξη που παραχώρησε αποκλειστικά στο Greek American News Agency πριν από λίγες μέρες, ο διεθνούς φήμης χειρουργός μιλάει για την εξέλιξη και την βελτιστοποίηση των μεταμοσχεύσεων, θεωρώντας ότι η πρόοδος τους μπορεί να αλλάξει την εικόνα της γης. Μιλάει για την προοπτική δημιουργίας ενός μεταμοσχευτικού κέντρου στην Ελλάδα, ένα σχέδιο που επεξεργάστηκε με μια ομάδα σε συνεργασία με το κέντρο μεταμοσχεύσεων στο Μαϊάμι και κατετέθη στο ελληνικό υπουργείο υγείας, επί υπουργίας Δημήτρη Αβραμόπουλου. Η μελέτη που υπεβλήθη ήταν σε συνεργασία με τον τότε Γεν. Γραμματέα του ΥΠ. Υγείας, Αρ. Καλογερόπουλου και την επιστημονική σύμβουλο, κα Κατερίνα Καρατζά. Ο κ. Τζάκης θεωρεί ότι υπάρχουν αξιόλογοι γιατροί στην Ελλάδα, αλλά «δεν υπάρχει η σωστή υποδομή». Όσο για το κόστος της κατασκευής, «τα χρήματα είναι συνολικά πολύ λιγότερα από αυτά που δίνουν τα ταμεία σε όλους όσους χρειάζεται να φύγουν στο εξωτερικό», εκτιμώντας «ότι η παρούσα οικονομική κρίση που περνά η χώρα μας πρέπει να αποτελέσει αιτία και όχι εμπόδιο για την κατασκευή ενός τέτοιου κέντρου».
Για τον Ανδρέα Τζάκη, η δουλειά του, πέρα από το δύσκολο και αποκλειστικά τεχνοκρατικό της κομμάτι, αποτελεί πηγή για τα πιο δυνατά συναισθήματα, ανεξάρτητα από το θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Ζώντας καθημερινά πλάι στην ζωή και στο θάνατο, έχει βιώσει την χαρά και την ικανοποίηση όταν ο ασθενής του βγαίνει νικητής, αλλά και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, λέει χαρακτηριστικά ότι «δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα». Οι σχέσεις με τους ασθενείς του είναι από τα μεγάλα δώρα της δουλειάς του, η οποία είναι απόλυτα συμβατή με την ίδια του την ύπαρξη. Δουλειά και προσωπικός χρόνος συνδέονται με ένα τρόπο που το ένα δεν λειτουργεί ανεξάρτητα από το άλλο, χωρίς ωστόσο να εφαρμόζεται το αμφίδρομο της εν λόγω σχέσης. Η επαγγελματική του δραστηριότητα επηρεάζει την καθημερινότητά του και τον προσωπικό του χρόνο, ο οποίος αφιερώνεται στους δικούς του ανθρώπους, στο διάβασμα ιστορικών βιβλίων και στο ποδήλατο.
Με βαθιά πνευματική αναζήτηση, ο Ανδρέας Τζάκης πιστεύει στο θεό. Λίγο πριν το κάθε χειρουργείο, την ώρα της επεξεργασίας των ιατρικών δεδομένων και της αυτοσυγκέντρωσης δεν παραλείπει να Του ζητήσει όλα να πάνε καλά, λέγοντας χαρακτηριστικά «όσο πιο δύσκολες καταστάσεις αντιμετωπίζει κάποιος, τόσο πιο πολύ θρήσκος γίνεται». Εκεί αναφέρθηκε και στην σχέση του με τον μακαριστό Χριστόδουλο, από τον οποίο έχει αποκομίσει τα καλύτερα συναισθήματα. Από την συζήτησή μας δεν λείπει ούτε η αναφορά στην ελληνική κοινότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η προοπτική επιστροφής του στην Ελλάδα δεν του είναι αδιάφορη, ωστόσο λέει με νόημα ότι «αυτά καθορίζονται από θεό», τονίζοντας παράλληλα –με την μετριοπάθεια που τον διακρίνει- «ό,τι μπορώ να κάνω σε οποιαδήποτε στιγμή (για την Ελλάδα), και το έχω κάνει και σκοπεύω να το κάνω». Σχολιάζοντας τέλος την κρίση στην χώρα μας, προσεγγίζει την κατάσταση με αισιοδοξία, λέγοντας ότι «προβλήματα είναι η αρχή μιας καλύτερης εποχής για την Ελλάδα» και δεν παραλείπει να στείλει το δικό του προσωπικό μήνυμα στους Έλληνες: «Οι κρίσεις είναι για να ξεπερνιούνται. Είναι ευκαιρία για αλλαγές που θα έχουν θετική επίδραση στο μέλλον του τόπου και η Ελλάδα πάντα θα είναι από τα καλύτερα μέρη της γης».
Πριν δώσουμε τον λόγο όμως στον ίδιο τον διεθνούς φήμης και καταξίωσης Ανδρέα Τζάκη "φύλακα άγγελο" όπως τον έχουν χαρακτηρίσει σχεδόν όλοι οι ασθενείς του ας δούμε τι λέει ένας από τους 100αδες ασθενείς του εξ Ελλάδος ο Αντώνης Σφακιανάκης σε μια αφήγηση του σε τοπική εφημερίδα όπως παρουσιάστηκε στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ.
Ο Αντώνης Σφακιανάκης, συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, μιλώντας σε τοπική εφημερίδα είπε ότι το 1999 κατέφυγε στο Μαϊάμι στον άγνωστο γι αυτόν γιατρό έπειτα από υπόδειξη του καθηγητή του πανεπιστημίου Κρήτης Μανόλη Χελιδόνη, καθώς ο αρχικός του σχεδιασμός ήταν νοσοκομείο της Βοστόνης.
«Είχα σοβαρό πρόβλημα λόγου σακχάρου από το 1997 και δύο χρόνια αργότερα η κατάστασή μου χειροτέρεψε. Στο Μαϊάμι έφτασα με τη γυναίκα μου στις 7/9/1999. Ο Ανδρέας Τζάκης είδε αμέσως τις εξετάσεις μου και μου είπε: «Το συκώτι σου είναι σε άσχημη κατάσταση, πρέπει να κάνουμε μεταμόσχευση. Εχεις κάποιον συγγενή να του πάρουμε το μισό συκώτι ή να βρούμε άλλη λύση;». Δεν είχα τέτοια δυνατότητα και έτσι περιμέναμε να βρεθεί μόσχευμα. Εγώ και η γυναίκα μου ήμασταν φιλοξενούμενοι σε σπίτια φίλων Κρητικών».
Κάποια μέρα ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος εισήχθη στο νοσοκομείο επειγόντως, καθώς η υγεία του χειροτέρεψε και ο γιατρός του είπε ότι πρέπει να γίνει μεταμόσχευση σε μισό συκώτι, διαφορετικά δεν υπήρχαν άλλες ελπίδες. Ετσι και έγινε. Ομως έπειτα από δέκα ημέρες ο οργανισμός του το απέρριψε και μιάμιση εβδομάδα αργότερα έκανε δεύτερη μεταμόσχευση. Εμεινε σαράντα ημέρες στην Εντατική και μετά σε ένα δωμάτιο δίπλα στο νοσοκομείο για να τον παρακολουθεί ο γιατρός και για να κάνει τις εξετάσεις που έπρεπε.
Ο Ανδρέας Τζάκης μού είπε «Δεν θα φύγεις για την Κρήτη αν δεν γίνεις τελείως καλά», λέει ο Αντώνης Σφακιανάκης. Ετσι έμεινε σε εκείνο το δωμάτιο επτά ολόκληρους μήνες μέχρι τις 31 Μαρτίου του 2000.

«Φύλακας άγγελος»
Όλο αυτό το διάστημα ο γιατρός ήταν ο «φύλακας άγγελός του». «Οπου και να βρισκόταν μας τηλεφωνούσε και μας ρωτούσε τι κάνουμε, αν έχουμε χρήματα να ψωνίσουμε για να φάμε», αναφέρει συγκινημένος ο κ. Αντώνης. Θυμάται ότι μια φορά που η σύζυγός του αρρώστησε και πήγε και εκείνη στο νοσοκομείο, ο Ανδρέας Τζάκης έδωσε χρήματα σε μια νοσοκόμα και την έστειλε να τους αγοράσει φαγητό.
«Μας νοιαζόταν αυτός ο μεγάλος γιατρός σαν να είμαστε δικοί του άνθρωποι. Και όχι μόνο αυτό. Οταν πήγαμε να πληρώσουμε το νοσοκομείο μάς ενημέρωσαν ότι ο Ανδρέας Τζάκης είχε με έγγραφο αποποιηθεί την είσπραξη των 20.000 δολαρίων που έπαιρνε για τις επεμβάσεις, και έτσι δεν δώσαμε καθόλου χρήματα για τη μεταμόσχευση. Επειτα από όλα αυτά πώς μπορώ να μην τον ευγνωμονώ και να μην τον έχω σαν Θεό μου;» καταλήγει ο Αντώνης Σφακιανάκης.

Ακολουθεί απόσπασμα της συνέντευξης στον Dr. Αντρέα Τζάκη.

Σήμερα ποια ιδιαίτερη πρόοδος έχει γίνει στον τομέα των μεταμοσχεύσεων και τι μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον; ως που μπορεί να φτάσει η επιστήμη σας;

Έχω την εντύπωση πως θα αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα στο θέμα των μεταμοσχεύσεων. Αφενός θα γίνονται περισσότερες μεταμοσχεύσεις κάθε χρόνο, θα βοηθάμε δηλαδή περισσότερο κόσμο και αφετέρου θα γίνονται με μεγαλύτερη ασφάλεια. Οι μέθοδοι που ακολουθούμε τελειοποιούνται ολοένα και περισσότερο, το ίδιο και τα φάρμακα, και ελπίζω ότι θα μπορούμε να κάνουμε τις μεταμοσχεύσεις με ελάχιστα φάρμακα, με πολύ λιγότερες παρενέργειες. Αυτά είναι βέβαια είναι τα σύντομα βήματα που κάνουμε τώρα. Στο μέλλον θα μεταμοσχεύονται και άλλα όργανα. Υπάρχουν όργανα που δεν μεταμοσχεύονται ακόμα, τα οποία ενδεχομένως θα επιτύχουν στις μεταμοσχεύσεις. Δεν θα ήθελα ωστόσο να αναφερθώ, γιατί καλό είναι πρώτα να γίνουν και μετά να πούμε τα αποτελέσματα. Παράλληλα, ενδεχομένως να εξελιχθούν και πηγές οργάνων που δεν υπάρχουν αυτή την στιγμή, είτε τεχνητά όργανα, είτε ημι-τεχνητά, είτε με διάφορους μηχανισμούς από άλλα ζώα, ώστε να μπορούν να γίνονται μεταμοσχεύσεις, δεδομένου ότι υπάρχει φοβερή έλλειψη αυτών των οργάνων και, όπως καταλαβαίνετε, είναι βασικό για να μπορούμε να εξυπηρετούμε όσους ασθενείς το έχουν ανάγκη.

Αυτό θα δώσει ελπίδα σε πάρα πολύ κόσμο….

Αυτό θα αλλάξει την ζωή στη γη. Δηλαδή αν μπορούμε να αντικαθιστούμε όργανα, τα οποία είναι ανεπανόρθωτα προσβεβλημένα με καινούργια όργανα, χωρίς τους περιορισμούς που έχουμε σήμερα, θα είναι διαφορετική η μορφή της γης. Αυτά, βέβαια, είναι μεγαλεπήβολα όνειρα, για τα οποία χρειάζεται κατ’ αρχάς πολλή δουλειά από πολλούς ερευνητές και μετά τύχη, προκειμένου να ξεπεραστούν μερικά εμπόδια που αντιμετωπίζουμε συνεχώς.

Ας πάμε πάλι πίσω στην χώρα μας. Η Ελλάδα πόσο έχει προχωρήσει στον τομέα των μεταμοσχεύσεων;

Δυστυχώς είμαστε πολύ πίσω. Στην ουσία γίνεται μόνο ένα μικρό μέρος των μεταμοσχεύσεων που χρειάζονται στην Ελλάδα.

Τι φταίει; Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές

Περιληπτικά, θα μπορούσε κάποιος να το πει και έτσι. Διότι ενώ υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι γιατροί και έχουν εκπαιδευτεί για μεγάλο διάστημα στο εξωτερικό –πολλοί μάλιστα έχουν εκπαιδευτεί μαζί μας στο Μαϊάμι-, και έχουν προσπαθήσει πολύ να επιτύχουν τις μεταμοσχεύσεις, δυστυχώς υπάρχει έλλειψη υποδομής. Στην ουσία δεν υπάρχει το κατάλληλο σύστημα που θα επιτρέψει τις μεταμοσχεύσεις να γίνουν. Στην Ελλάδα μέχρι στιγμής οι μεταμοσχεύσεις έχουν αντιμετωπιστεί με έναν απλοποιημένο τρόπο. Πολύ απλά δηλαδή να γίνει η μεταμόσχευση, χωρίς να έχει υπάρξει η κατάλληλη φροντίδα να στηθεί το όλο σύστημα με τα άτομα που έχουν εξειδικευτεί να μπορούν να διαφωτίσουν το κοινό, να κινήσουν τις διάφορες διαδικασίες που χρειάζονται προκειμένου να βρεθούν τα όργανα, ώστε στην συνέχεια να διαπιστωθεί ποιοι ασθενείς μπορούν να πάρουν τα μοσχεύματα και στην συνέχεια να υπάρχει η κατάλληλη υποδομή στο νοσοκομείο, σε ένα κέντρο, το οποίο θα μπορεί να τις κάνει αυτές τις μεταμοσχεύσεις με συστηματικό τρόπο. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι συνάδελφοι που έχουν προσπαθήσει, και εξακολουθούν να προσπαθούν να κάνουν τις μεταμοσχεύσεις με συστηματικό τρόπο, αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής εφικτό.

Θεωρείται δηλαδή ότι υπάρχει η δυνατότητα δημιουργίας ενός κέντρου μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα;

Οπωσδήποτε και υπάρχει. Θεωρώ ότι πρέπει να γίνει ένα κέντρο μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα, ανάλογο με το Ωνάσειο, που έγινε για την καρδιά. Πριν γίνει το Ωνάσειο, πολλά άτομα που χρειάζονταν εγχείρηση, πήγαιναν στο εξωτερικό. Ο πατέρας μου επί παραδείγματι, ήρθε στην Αμερική, επειδή δεν είχε εμπιστοσύνη, δεν υπήρχε το κατάλληλο κλίμα, ο κατάλληλος εξοπλισμός, η κατάλληλη υποδομή να γίνονται οι επεμβάσεις ανοιχτής καρδιάς στην Ελλάδα. Με την ίδρυση του Ωνασείου καρδιοχειρουργικού κέντρου, και το Ωνάσειο έχει προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες και επιπλέον άλλα κέντρα καρδιοχειρουργικά έχουν οργανωθεί σε ανώτερο επίπεδο, και έτσι ο κόσμος σήμερα δεν φεύγουν στο εξωτερικό, πλην ελαχίστων.

Εσείς προσωπικά θεωρείτε ότι μπορεί να δημιουργηθεί ένα τέτοιο κέντρο;

Οπωσδήποτε. Μάλιστα είχαμε κάνει μια προσπάθεια με την προηγούμενη κυβέρνηση, όταν ήταν υπουργός ο κ. Αβραμόπουλος, σε συνεργασία με τον τότε Γεν. Γραμματέα κ. Αριστείδη Καλογερόπουλο, και μαζί με μια πολύ αξιόλογη γιατρό, την Κατερίνα την Καρατζά, οφθαλμίατρο. Είχαμε κάνει μια σχετική μελέτη για το πώς θα έπρεπε να οργανωθεί ένα τέτοιο κέντρο, τι θα έπρεπε να γίνει και φυσικά πόσο θα στοίχιζε.

Η μελέτη αυτή πού βρίσκεται τώρα;

Νομίζω ότι πρέπει να είναι στο υπουργείο. Είχαμε μάλιστα βρει και το νοσοκομείο που υπήρχαν οι κατάλληλοι προς διαμόρφωση χώροι για τις ανάγκες του κέντρου. Αλλά το νοσοκομείο είναι το λιγότερο στην όλη προσπάθεια, δεδομένου ότι υπάρχουν διάφορα νοσοκομεία που θα μπορούσαν άνετα να στεγάσουν το συγκεκριμένο κέντρο. Βασικά θα χρειαστούν δυο κέντρα, ένα στην Αθήνα και ένα στην βόρειο Ελλάδα, στην Θεσσαλονίκη. Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει ένα κέντρο, το οποίο ήδη λειτουργεί και χρειάζεται να εξελιχθεί. Οι προδιαγραφές είναι απλές. Δεν είναι κάτι περίπλοκο.

Δηλαδή η όλη μελέτη βρίσκεται στο γραφείο της υπουργού υγείας, της κας Ξενογιαννακοπούλου;

Δεν ξέρω αν η κα Ξενογιαννακοπούλου έχει υπόψιν της αυτή την μελέτη που είχε γίνει επί υπουργίας Αβραμόπουλου. Υποθέτω ότι αν ψάξουν, κάπου θα υπάρχει.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που αποφασιζόταν να δημιουργηθεί ένα τέτοιο κέντρο και σας ζητούσαν να συνδράμετε, διότι το κέντρο αυτό θα αποτελούσε και κέντρο όλων τον Βαλκανίων, όχι μόνο της Ελλάδας… Σωστά;

Να σας πω το εξής: προσωπικά, θα άρχισα πρώτα από την Ελλάδα. Ο βασικός σκοπός αυτού του κέντρου είναι να εξυπηρετήσει πρώτα από όλα τους Έλληνες. Από την άλλη, οι Τούρκοι έχουν πολλά κέντρα. Από τους βόρειους γείτονές μας, βεβαίως και χρειάζονται βοήθεια, αλλά ο βασικός σκοπός του κέντρου είναι να εξυπηρετηθούν οι Έλληνες. Αν επιτευχθεί αυτός ο στόχος εν πρώτοις, μπορεί στην συνέχεια να επεκταθεί και στα Βαλκάνια. Να σας πω το εξής: Στο κέντρο εδώ στο Μαϊάμι έχουμε 4 άτομα από Ελλάδα που έχουν κάνει μεταμοσχεύσεις, και υπάρχουν πολλά άλλα που χρειαζόταν να είναι εδώ και δεν μπορούμε να τα πάρουμε.

Ναι αλλά το ελληνικό σύστημα υγείας αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Πώς μπορεί να υλοποιηθεί μια τέτοια προσπάθεια;

Μα το θέμα δεν είναι τα χρήματα. Και ο λόγος που δεν είναι τα χρήματα, είναι γιατί αυτή τη στιγμή εν μέσω της οικονομικής κρίσης, άρρωστοι χρηματοδοτούνται για να βγουν στο εξωτερικό και πληρώνουν πολύ περισσότερα χρήματα από όσα θα στοίχιζε η κατασκευή ενός τέτοιου κέντρου στην Ελλάδα. Το οικονομικό θέμα θα έπρεπε ως εκ τούτου να είναι η αιτία και όχι το εμπόδιο για να δημιουργηθεί ένα τέτοιο κέντρο. Δηλαδή η οικονομική κρίση θα έπρεπε να είναι περισσότερο αιτία για να φτιαχτεί το κέντρο μεταμοσχεύσεων, γιατί αυτή την στιγμή ήδη, αν ρωτήσετε το υπουργείο, είμαι βέβαιος ότι είτε το ΙΚΑ, είτε τα διάφορα ταμεία χρηματοδοτούν με τεράστια ποσά τις μεταμοσχεύσεις στο εξωτερικό. Η κα Καρατζά στην μελέτη είχε κάνει υπολογισμούς. Είχε βρει πόσοι άρρωστοι φεύγουν στο εξωτερικό κάθε χρόνο και τα έξοδα είναι τεράστια. Προσωπικά θεωρώ ότι η κατασκευή ενός κέντρου στην Ελλάδα είναι θέμα ανάγκης.
Και να σας πω και κάτι άλλο. Πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντική και πόσο απαραίτητα είναι μια μεταμόσχευση, κυρίως εξαιτίας της έντασης και του συναισθηματισμού που υπάρχει για θέμα (σ.σ. για την δωρεά οργάνων), μέχρι να την χρειαστεί ο ίδια ή κάποιος του περιβάλλοντός του. Και ξαφνικά, όταν προκύπτει η ανάγκη μιας μεταμόσχευσης, είναι θέμα ζωής και θανάτου για τους ίδιους. Στην πραγματικότητα είναι πολλοί αυτοί που χρειάζονται μεταμόσχευση. Στην Ελλάδα μόνο τα άτομα που χρειάζονται μεταμόσχευση νεφρού είναι τουλάχιστον 400 με 500 ετησίως. Και πόσοι χρειάζονται μεταμοσχεύσεις ύπατος κάθε χρόνο ή καρδιάς… Τα ποσά είναι πολύ σημαντικά. Οι άνθρωποι που φεύγουν στο εξωτερικό αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα, ακόμα και στην περίπτωση που όλα πάνε καλά. Και στην περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά, είναι φοβερά δύσκολο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι σημαίνει να πάνε τα πράγματα άσχημα και ο ασθενής να είναι στην άλλη άκρη της γης. Τα έχω ζήσει αυτά ως γιατρός και νομίζω ότι αν κάποιος προσπαθήσει να τα φέρει στο ανθρώπινο επίπεδο του αρρώστου και της οικογενείας του, είναι κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω…

Στις 20 Οκτωβρίου είναι πιθανό να βρεθείτε στην Ελλάδα στα εγκαίνια του πρώτου Παιδιατρικού-ογκολογικού νοσοκομείου…

Θεωρώ ότι το νοσοκομείο αυτό θα αποτελέσει σταθμό για την αντιμετώπιση σοβαρών όγκων των παιδιών, και έχει δημιουργηθεί με την προσωπική φροντίδα της κας Μαριάννας Βαρδινογιάννη που πολλοίς το έχει χρηματοδοτήσει. Είναι ένα πολύ σημαντικό έργο και είναι παράδειγμα προς μίμηση, και γι αυτό θα προσπαθήσω να πάω στα εγκαίνια. Είχα την τύχη να συναντήσω την κα Βαρδινογιάννη σε μια πρόσφατη εκδήλωση για την απονομή ενός τιμητικού τίτλου στο αμερικανικό κολλέγιο στην Αθήνα, η οποία τιμήθηκε επίσης την ίδια μέρα για το ανθρωπιστικό της έργο.

Πώς αισθάνεται ένας γιατρός όταν βλέπει τον ασθενή του να κρέμεται ουσιαστικά από αυτά που θα του πει, πολλές φορές προσπαθώντας να ερμηνεύσει ακόμα και το βλέμμα του; αναζητώντας την ελπίδα για ζωή.

Να σας πω… Αυτά τα πράγματα είναι τεχνοκρατικά εν πολλοίς. Κοιτάζω το τεχνοκρατικό μέρος της δουλειάς μου, παρά το συναισθηματικό. Κοιτάζω δηλαδή πρώτα να δω αν μπορώ να βρω τρόπο να εξυπηρετήσω τον ασθενή. Ωστόσο δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση να δει ένας γιατρός τον ασθενή του να είναι στα πρόθυρα του θανάτου πριν και να πηγαίνει καλά. Να τον δει με την οικογένειά του. Έχω μωρά, τα οποία είχα χειρουργήσει πριν από 20 χρόνια και τώρα παντρεύτηκαν. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό. Και από την άλλη, δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το αν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Βέβαια, εκ των προτέρων γνωρίζεις ότι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, αλλά η προσοχή μου είναι να βρω τρόπο να εξυπηρετήσω τον ασθενή.

Ναι αλλά πέρα από το τεχνοκρατικό κομμάτι που έχει να κάνει αποκλειστικά με την δική σας γνώση και χειρισμό, για να λύσετε το πρόβλημα όσο μικρό ή τεράστιο μπορεί αυτό να είναι, υπάρχει και το συναισθηματικό κομμάτι. Αναμφίβολα δημιουργείται μια σχέση με τον ασθενή. Θυμάμαι πριν από ένα χρόνο, όταν είχα έρθει στο γραφείο σας, είχα παρατηρήσει ότι υπήρχαν πολλές φωτογραφίες από ασθενείς σας, γεγονός που αποδεικνύει ότι αναπτύσσετε μια σχέση με τους ασθενείς σας.

Οπωσδήποτε. Και αυτό είναι ένα από τα δώρα της δουλειάς μου. Όπως η δουλειά μου είναι και ο λόγος που μιλάμε σήμερα. Αλλά μέσα από την δουλειά μου, μου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσω πάρα πολύ κόσμο. Και αυτό για μένα είναι ένα από τα μεγάλα δώρα. Ωστόσο όμως προσπαθώ να ξεχωρίσω αυτό που μπορώ να κάνω για τον άρρωστο από το συναισθηματικό μέρος.

Όταν διαπιστώνεται ότι δεν υπάρχει σωτηρία, και ο χρόνος είναι περιορισμένος για κάποιον ασθενή, τι είναι αυτό που προέχει για τον ασθενή σας;

Η άνεση του ασθενή. Να φροντίσουμε να έχει μια ποιότητα ζωής. Στο τέλος, όλοι θα πεθάνουμε, αλλά τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να μην περάσει από αγωνία, άγχος…

Και όταν κάτι δεν πάει καλά…

Αυτό είναι από τις μεγάλες δυσκολίες της δουλειάς μας. Όταν κάτι δεν πάει καλά, αρχίζει κανείς να σκέφτεται τι θα μπορούσε να είχε κάνει για να είχε διαφορετικό αποτέλεσμα. Και αρκετές φορές εξετάζοντάς το εκ των υστέρων, μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι κάτι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικό και να υπήρχε διαφορετική έκβαση. Προσωπικά από την φύση μου το μυαλό μου πάντα εκεί πηγαίνει. Τι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά. Δυστυχώς άνθρωποι χάνονται. Αλλά πάντα όταν υπάρχει μια αποτυχία, υπάρχει πάντα το μεγάλο αυτό ερωτηματικό.

Και στην περίπτωση που δίνετε μια δεύτερη ζωή...πώς εκφράζεται αυτό το συναίσθημα;

Είναι από τα πιο χαρούμενα συναισθήματα που μπορεί να έχει κανείς. Να δει έναν ασθενή του να πηγαίνει καλά. Κάποιος που ήταν χαμένος, να ξυπνήσει από το κώμα του, ή να περπατήσει. Να δω ένα παιδάκι να παντρευτεί, να μου στείλει φωτογραφία του. Αυτή είναι η βασική ικανοποίηση από τη δουλειά μου.

Και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδιά…. Θυμάμαι πέρυσι που είχαμε συναντηθεί, μας είχατε γνωρίσει τον μικρό Παναγιώτη…

Ο Παναγιώτης τώρα βρίσκεται στην Ελλάδα. Και πάει καλά… τον είδα πρόσφατα που πήγα στην Ελλάδα. Και πάει καλά με τις φροντίδες των γιατρών στην Ελλάδα. Έχουμε πολύ καλούς συναδέλφους με τους οποίους συνεργάζομαι και έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά και με τον Παναγιώτη και με τα άλλα τα παιδάκια που έχω χειρουργήσει και είναι στην Ελλάδα. Έχει μεγαλώσει. Αν τον έβλεπες, δεν νομίζω ότι θα τον γνώριζες…

Αναφέρομαι στον Παναγιώτη, γιατί θυμάμαι αυτό που άκουσα τον μπαμπά του να λέει ότι εσείς δώσατε στο γιο του την δεύτερη ζωή…

Ο θεός δίνει μόνο τη ζωή. Εμείς κάνουμε απλά την δουλειά μας. Η πίστη μου είναι ότι όλα αυτά έχουν κάποια έννοια και είναι γραμμένα κάπου αλλού. Εμείς απλά είμαστε τα όργανα αυτής της ύπαρξης. Βέβαια είναι ευλογία που μπορούμε να το κάνουμε αυτό, αλλά καμία από αυτές τις δυνάμεις δεν τις εξουσιάζουμε εμείς.

Το λειτούργημα σας είναι συμβατό με την καθημερινότητά σας, με την ίδια σας την ύπαρξη…

Έτσι ακριβώς… Είναι σωστό αυτό που λες. Η δουλειά μου έχει να κάνει πολύ με την καθημερινή μου ύπαρξη. Βεβαίως έχω προσωπική ζωή, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε φάση της προσωπική μου ζωής, επηρεάζεται πολύ από την δουλειά μου.

Και στον προσωπικό σας χρόνο με τι ασχολείστε;

Πρώτα από όλα να είμαι με την οικογένεια μου και το στενό περιβάλλον των φίλων μου. Μου αρέσει να διαβάζω ιστορία και μου αρέσει επίσης να κάνω ποδήλατο.

Ας πάμε στην Ελλάδα και στα όσα διαδραματίζονται τους τελευταίους μήνες στην χώρα μας. Παρακολουθείτε την ελληνική επικαιρότητα. Περάσαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο εν μέσω αρνητικών δημοσιευμάτων, και εξακολουθούμε ως χώρα να περνάμε δύσκολα, ίσως αυτή η περίοδος να είναι μια από τις δυσκολότερες στην ιστορία μας. Πώς τα βλέπετε όλα όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα, και φαντάζομαι ότι είναι πολύ πιθανό οι συνάδελφοί σας να σας ρωτούν;

Προσωπικά το αντιμετωπίζω ως μια φάση της ελληνικής ζωής. Υπάρχουν οι καλές εποχές και οι δύσκολες εποχές. Τα τελευταία δύο χρόνια για την Ελλάδα αποτελούν μια δύσκολη φάση. Δεν νομίζω ότι θα αλλάξει την μορφή της Ελλάδας, ούτε θα αλλάξει την κουλτούρα μας. Ενδεχομένως να είναι και ευκαιρία πολλά πράγματα να διορθωθούν. Οι καλές αλλαγές που συμβαίνουν στην ζωή, γίνονται επειδή υπάρχουν προβλήματα. Και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε τώρα να είναι η αρχή μιας καλύτερης εποχής για την Ελλάδα.

Σας λείπει η Ελλάδα;

Μου λείπουν τα πρόσωπα που είναι στην Ελλάδα. Οικογένεια και στενοί φίλοι.

Είστε καταξιωμένος στο χώρο σας, από τους top στο αντικείμενό σας. Είστε από τους Έλληνες που έχουν κάνει την Ελλάδα περήφανη στο εξωτερικό. Έχετε ποτέ σκεφτεί την επιστροφή σας στην Ελλάδα;

Αυτά τα πράγματα αποφασίζονται από τον θεό. Να σας πω την αλήθεια, δεν τα σκέφτομαι πολύ. Θα ήθελα να βοηθήσω να γίνονται μεταμοσχεύσεις στην Ελλάδα με έναν συστηματικό τρόπο. Θα έλεγα, λοιπόν, πως υπάρχει μια αδρή επιθυμία.

Δηλαδή θα σας ενδιέφερε, αν σας πρότειναν να επιστρέψετε στην Ελλάδα; Αν σας πρότειναν να βρεθείτε σε ένα κέντρο μεταμοσχεύσεων. Να βοηθήσετε να δώσουμε ζωή στους συνανθρώπους μας στην Ελλάδα, θα το σκεφτόσασταν;

Εσείς τι λέτε; Δεν μπορώ να πω ότι δεν θα το σκεφτόμουν. Οπωσδήποτε θα το σκεφτόμουν.

Θα ήταν ένα ισχυρό κίνητρο να σας κάνει να επιστρέψετε πίσω; Γιατί στο εξωτερικό, οι Έλληνες διαπρέπουν και πολλές φορές –είναι αρκετά λυπηρό να λέγεται αλλά- η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της με κάποιο τρόπο.

Οπωσδήποτε με ενδιαφέρει, δεν υπάρχει αμφιβολία. Και οπωσδήποτε θέλω να βοηθήσω να γίνονται μεταμοσχεύσεις. Ξέρετε, υπάρχουν πολλοί τρόποι που μπορεί να βοηθήσει κάποιος. Επομένως, εάν υπάρχει η διάθεση στην Ελλάδα να γίνονται μεταμοσχεύσεις, θα βρω τον καλύτερο τρόπο για να βοηθήσω. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να παρέχω αυτό που μπορώ. Την Ελλάδα την αγαπάω και θέλω να γίνονται καλά πράγματα. Και ό,τι μπορώ να κάνω σε οποιαδήποτε στιγμή, και το έχω κάνει και σκοπεύω να το κάνω.
Από την άλλη πλευρά, δεν αισθάνομαι ότι η συμβολή μου θα είναι τόσο μεγάλη, γιατί σε αυτή την προσπάθεια (στις μεταμοσχεύσεις) χρειάζεται βασικά μια ομάδα ατόμων, τα οποία να είναι αφιερωμένα σε αυτή την δουλειά.

Θεωρείτε πως υπάρχουν αυτά τα άτομα, που θα αποτελέσουν τον πυρήνα μιας τέτοιας προσπάθειας;

Βεβαίως και υπάρχουν άτομα που μπορούν να είναι άριστοι πυρήνες.

Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
Θέλω να πάμε λίγο στο παρελθόν. Όταν βρεθήκατε κοντά στον τότε αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο; Τι έχετε αποκομίσει;

Βασικά ήταν ο άνθρωπος Χριστόδουλος και το περιβάλλον του. Ο μακαριστός ήταν ένα απίθανο πρόσωπο, ένα ξεχωριστό πρόσωπο, ένας πολύ γλυκός άνθρωπος. Ήταν από τους ανθρώπους που πολύ εύκολα μπορούσε να δεθεί με το χαμόγελό του, με τον τρόπο του και επίσης είχε άτομα δίπλα του που ήταν το ίδιο προσιτά και ανοιχτόκαρδα. Κυρίως μου έχει μείνει ο άνθρωπος Χριστόδουλος.

Που ήξερε το τέλος του…

Από ένα σημείο και έπειτα, γιατί μέχρι την ώρα που προσπαθήσαμε να κάνουμε την μεταμόσχευση και διαπιστώσαμε ότι ο όγκος είχε κάνει μετάσταση, μέχρι εκείνη την στιγμή νόμιζα ότι θα μπορούσα να βοηθήσω. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα καταλάβαμε ότι δεν υπήρχε πλέον ελπίδα μακροπρόθεσμης επιβίωσης και μετά άρχισαν τα πράγματα και εξελίσσονταν γρήγορα. Ήταν πολύ επιθετικός ο όγκος.

Θυμάστε κάτι συγκεκριμένο που σας είχε κάνει εντύπωση;

Ένα πράγμα που θυμάμαι και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ήταν ο τρόπος που απευθυνόταν στην νεολαία, λέγοντας ότι «εγώ τα θέλω όλα τα παιδιά κοντά μου, και ας ντύνονται όπως θέλουν». Αυτό ήταν κάτι εντελώς συναρπαστικό, γιατί, όπως θα θυμάστε, η εκκλησία μας ήταν πάντα πάρα πολύ συντηρητική. Και ξαφνικά να βλέπεις τον αρχιεπίσκοπο να ανοίγει την καρδιά του σε όλο τον κόσμο και σε όλα τα παιδιά, αυτό ήταν κάτι το συγκλονιστικό που έδειχνε την καρδιά του ανθρώπου που τους ήθελε όλους κοντά του χωρίς καμία διάκριση για το πώς ντύνονται ή τι κάνουν. Και αυτό αποτελεί ένα τόσο μεγάλο βήμα για μας. Ξαφνικά τα πράγματα να μην είναι μονολιθικά, ανοίγοντας τις πόρτες σε όλο τον κόσμο. Με είχε συναρπάσει όταν τον άκουγα να μιλάει έτσι. Δεν είχε χάσει την ζωντάνια του και μέχρι μετά το Μαϊάμι, και ας ήξερε τι μέλει γενέσθαι. Είχε πίστη.

Στην ιστορία του μακαριστού, είδατε την άλλη όψη, εκεί που τελικά δεν μπορεί να δοθεί λύση. Στην δουλειά σας, η οριογραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου είναι πολύ λεπτή. Εσείς προσωπικά φοβάστε το θάνατο;

Δεν το έχω σκεφτεί, και ας έχει τύχει να έρθω αντιμέτωπος με τον θάνατο κάνα-δυο φορές. Μάλλον με έχει βοηθήσει ο Θεός και δεν τον φοβάμαι. Το βέβαιο είναι ότι θα συμβεί. Αλλά επίσης θεωρώ ότι ο άνθρωπος είναι πνεύμα. Είναι κάτι παραπάνω από το σώμα του.

Άρα πιστεύετε στον θεό…

Ναι, πιστεύω ότι υπάρχει θεός…

Μια και αναφερθήκατε στην πίστη σας στο θεό, έχουν υπάρξει στιγμές που την ώρα μιας επέμβασης τον έχετε επικαλεστεί, πέρα από το άκρως τεχνοκρατικό κομμάτι;

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει θρήσκος και κάθε φορά που υπάρχουν δυσκολίες, γίνεται όλο και περισσότερο. Πάντα ζητάω την βοήθειά Του. Πάντα φροντίζω πριν μπω στο χειρουργείο να σκεφτώ το μέλλον του ασθενούς, ξεκινώντας από το τεχνοκρατικό κομμάτι μέχρι και το θρησκευτικό.

Ελληνική κοινότητα στις ΗΠΑ
Ζώντας εκτός Ελλάδος ανήκετε και εσείς στο μεγάλο εκείνο κομμάτι της Ελλάδας εκτός συνόρων. Έχετε επαφή κι επικοινωνία με την ελληνική κοινότητα;

Βέβαια. Αν και δεν είμαστε πολλοί έλληνες, έχουμε την κοινότητα εδώ στο Μαϊάμι, τον καθεδρικό ναό, όπου και ανήκω και έχουν αναπτυχθεί προσωπικές φιλίες, σχέσεις, κάτι που το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό.

Ποια η άποψη έχετε για την Ελληνική κοινότητα των ΗΠΑ; Υπάρχει μέλλον; Βλέπουμε ότι τα παιδιά δεύτερης ή τρίτης γενιάς δεν μιλούν ελληνικά, πολλοί κρούουν τον κώδωνα και λένε ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος της πλήρους αφομοίωσης. Ποια είναι η αίσθησή σας; Μπορεί η ελληνική κοινότητα να προχωρήσει;

Είναι καλό να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Αλλά ως κοινότητα, όσο είμαστε πιο πολύ στεριωμένοι στην Αμερική, τόσο πιο πολύ επίδραση μπορούμε να έχουμε στα τεκταινόμενα. Αν υπολογίσουμε πόσοι είμαστε κατά κεφαλήν, έχουμε σημαντική επίδραση. Μου έχει κάνει έκπληξη, γιατί καμιά φορά ρωτάω τους συναδέλφους «πόσοι Έλληνες νομίζετε ότι είμαστε στην Αμερική;», και αυτοί νομίζουν ότι είμαστε εκατομμύρια. Στην ουσία δεν είμαστε, αλλά υπάρχει ελληνική παρουσία, κουλτούρα και επιρροή.

Σε πολιτικό επίπεδο, υπέρ των εθνικών μας θεμάτων;

Η αμερικανική κυβέρνηση ενδιαφέρεται κατά βάση για τα δικά της συμφέροντα. Και ο μόνος τρόπος που μπορούμε να επηρεάσουμε, είναι τα συμφέροντά μας να συμπίπτουν με τα συμφέροντα της Αμερικής. Θεωρώ ότι σε πολλά σημεία συμπίπτουν τα συμφέροντα. Είμαστε σύμμαχοι.

Ένα τελευταίο μήνυμα προς τους Έλληνες

Έχει σχέση με την κρίση στην Ελλάδα… Οι κρίσεις είναι για να ξεπερνιούνται και αποτελούν ευκαιρία για αλλαγές που θα έχουν θετική επίδραση στο μέλλον του τόπου και η Ελλάδα πάντα θα είναι από τα καλύτερα μέρη της γης.

(Στο site της Greek American New Agency σας δίνετε η δυνατότητα να ακούσετε ολόκληρη τη συνέντευξη του Dr. Aντρέα Τζάκη).
Διαβάστε περισσότερα...

Thursday 26 August 2010

Οι διαχρονικές πληγές της μεταμοσχευτικής διαδικασίας στην Ελλάδα

Τα προβλήματα της μεταμοσχευτικής διαδικασίας στην Ελλάδα, με κύρια χαρακτηριστικά την έλλειψη μοσχευμάτων και κατάλληλων υποδομών, επισημαίνονται από επίσημα και αρμόδια χείλη (βουλευτές, γιατρούς, συλλόγους, σωματεία, φορείς, κ.τ.λ.) εδώ και πολλά χρόνια. Παρόλο αυτά, ένα τόσο σοβαρό και ευαίσθητο θέμα αντιμετωπίζεται απ' όλους τους εμπλεκόμενους με εγωκεντρισμό και υστεροβουλία, προτάσσοντας το προσωπικό και όχι το συλλογικό συμφέρον. Οι διαχρονικές πληγές στο μεταμοσχευτικό πρόγραμμα της Ελλάδος μας αποκαλύπτονται εξετάζοντας μια σειρά από γεγονότα, ιδιαίτερα των τριών τελευταίων ετών.

Πρόταση Τροποποίησης του Νόμου 
Αρχές του 2007, με πρωτοβουλία δύο μεταμοσχευμένων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, του κ. Δημήτρη Πιπεργιά και του κ. Γιάννη Διαμαντίδη επανακατατέθηκε στη Βουλή επικαιροποιημένη, η ολοκληρωμένη πρόταση νόμου για τη «Τροποποίηση και συμπλήρωση του Ν. 2737/1999 Μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων ιστών και οργάνων και άλλες διατάξεις», που είχαν καταθέσει 59 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ το Μάρτιο του 2005. Στην πρόταση τους παρουσιάζονται συγκεκριμένες ενέργειες αλλά και οι λόγοι που αποδεικνύουν την αναγκαιότητα γι’ αυτή την τροποποίηση. Μάλιστα σύμφωνα με τα στοιχεία που παρατίθενται, η χώρα μας κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις στον αριθμό των μεταμοσχεύσεων και ειδικότερα των πτωματικών δοτών.
(Για περισσότερες λεπτομέρειες πατήστε εδώ)

Το Μάρτιο του 2007 στη Βουλή ο τότε Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος ανακοινώνει ότι μέσα σε διάστημα ενός μήνα θα κατατεθεί στη Βουλή το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τις μεταμοσχεύσεις.
(Για περισσότερες λεπτομέρειες πατήστε εδώ)

Ασθένεια Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου
Το καλοκαίρι του 2007 όλο το πανελλήνιο παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ευαισθησία τον αγώνα επιβίωσης που δίνει ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Όροι όπως μεταμόσχευση ήπατος, μόσχευμα, δότης κ.τ.λ. είναι στο προσκήνιο της καθημερινής ειδησεογραφίας. Τότε είναι που οι Έλληνες γνωρίζουν σε ευρεία κλίμακα τον παγκοσμίου φήμης Έλληνα χειρούργο μεταμόσχευσης Dr. Αντρέα Τζάκη που εδώ και χρόνια διαπρέπει στην Αμερική. Ωστόσο παρά την τραγική κατάληξη της περιπέτειας της υγείας του μακαριστού, όλη αυτή η ιστορία αναδεικνύει για πρώτη φορά  πανελλαδικά και σε πρώτο πλάνο τα προβλήματα της μεταμοσχευτικής διαδικασίας στη χώρα μας. Δηλαδή την έλλειψη μοσχευμάτων αλλά και τη μη ύπαρξη οργανωμένου μεταμοσχευτικού κέντρου με την κατάλληλη εμπειρία και εξειδίκευση ώστε να αντιμετωπίσει με επιτυχία μια τόσο εξειδικευμένη ιατρική πράξη. Κατά τη γνώμη μας, αυτοί είναι και οι κύριοι λόγοι φυγής του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στο Jackson Memorial Hospital στο Μαϊάμι.
O μετέπειτα τηλεκανιβαλισμός, με γιατρούς να «σφάζονται» στο αν έπρεπε να μεταμοσχευθεί ή όχι ο Μακαριστός, αν έπρεπε να ταξιδέψει στις Η.Π.Α. ή αν θα έπρεπε να του χορηγηθεί αυτή η αγωγή ή κάποια άλλη, μας αποκαλύπτει με τη μεγάλη απερισκεψία και επιπολαιότητα αντιμετωπίζεται το μεταμοσχευτικό πρόβλημα της χώρας από την ιατρική κοινότητα.  Αυτοί οι δήθεν επιστήμονες έφτασαν στο σημείο μάλιστα να αμφισβητήσουν μέχρι και τους χειρισμούς του Dr. Ανδρέα Τζάκη, φαινόμενα αποκαρδιωτικά που παρατηρούνται μόνο στη χώρα μας.  Άλλωστε είναι ευρέως γνωστό ότι στην Ελλάδα ευημερούν οι «Μετά Χριστό» προφήτες. Σας παραθέτουμε μια σειρά φωτογραφιών από στιγμιότυπα δελτίων ειδήσεων και τηλεοπτικών εκπομπών ώστε να ξαναθυμηθούμε τη φαρσοκωμωδία που παρακολουθήσαμε τότε όλοι μας από τους τηλεοπτικούς δέκτες.




Τη Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008 ο υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Δημήτρης Αβραμόπουλος, κατά τη διάρκεια συνάντησης του με το νομπελίστα Ιατρικής για το 2007, σερ Μάρτιν Έβανς ανακοινώνει ότι Διεθνές Μεταμοσχευτικό Κέντρο θα λειτουργήσει στη χώρα μας. Συγκεκριμένα δηλώνει ο κ. Υπουργός: «Γνωστοποίησα στον κ. Έβανς την απόφασή μας, να προχωρήσουμε το συντομότερο δυνατόν στην ίδρυση του Διεθνούς Μεταμοσχευτικού Κέντρου, σε συνεργασία και με τις γειτονικές χώρες και με τη συνδρομή διακεκριμένων επιστημόνων. Ήδη οι προεργασίες έχουν γίνει. Είμαστε μπροστά στο σημαντικό βήμα, να το ανακοινώσουμε και επίσημα...το Διεθνές Μεταμοσχευτικό Κέντρο θα λάβει την ονομασία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ο οποίος στη δοκιμασία που του επιφύλαξε η ζωή, έδειξε στωικότητα, θάρρος, καρτερία. Εκείνο όμως που έβγαινε μέσα από την αγωνία του, ήταν ο άνθρωπος να στηριχτεί και ο ευρύτερος χώρος της υγείας να εμπλουτιστεί με νέες δυνατότητες. Το Διεθνές Μεταμοσχευτικό Κέντρο Αθηνών που θα φέρει, όπως είπα πρωτύτερα, την ονομασία του, είναι κάτι που ανοίγει μια νέα προοπτική και δίνει ελπίδες σε χιλιάδες Έλληνες πολίτες, αλλά και σε πολίτες των γειτονικών χωρών. Ήδη η προεργασία έχει ολοκληρωθεί. Οι επαφές με επιστήμονες, που θα συνδράμουν στο έργο μας, έχουν γίνει. Η ελληνική επιστημονική κοινότητα ενημερώθηκε και διακεκριμένοι επιστήμονες, που έχουν δοκιμαστεί και διακριθεί στο χώρο των μεταμοσχεύσεων, είναι κοντά μας. Η νέα αυτή πραγματικότητα ανοίγει μια καινούργια προοπτική και δεν σας κρύβω, ότι είναι ιδιαίτερη η χαρά μου γι' αυτό.»
Ακολούθησε την Τρίτη 24 Ιουνίου 2008 , ομιλία του τότε Υπουργού Υγείας στον Ε.Ο.Μ όπου αποσαφηνίζει την βούληση της πολιτείας για δημιουργία νέου Μεταμοσχευτικού Κέντρου αλλά και τροποποίηση του νόμου με στόχο την αύξηση των διαθέσιμων μοσχευμάτων.
Ήταν φανερό ότι η Πολιτεία άρχισε να δραστηριοποιείται ύστερα από την περιπέτεια υγείας του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου αφού μέσω αυτής αποκαλύφθηκε σ' ευρεία κλίμακα η ανεπάρκεια των Ελλήνων μεταμοσχευτών και γενικότερα της μεταμοσχευτικής δραστηριότητας στη χώρας μας. Γι' αυτούς τους λόγους άλλωστε, όπως προείπαμε, το περιβάλλον του Μακαριστού απευθύνθηκε στο γνωστό κέντρο της Αμερικής. 

Αντιδράσεις
Παρόλο τις επίσημες εξαγγελίες του τότε Υπουργού Υγείας κ. Αβραμόπουλου το όλο εγχείρημα σταμάτησε. Η αιτία ήταν η μεγάλη αντίδραση από μερίδα γιατρών που εμπλέκονται στη μεταμοσχευτική διαδικασία αλλά και ασθενών, πιο συγκεκριμένα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Νεφροπαθών. Το δημοσίευμα της δημοσιογράφου Έλενας Φυντανίδου «Ο εμφύλιος πόλεμος των μεταμοσχεύσεων» της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» την Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008 είναι  χαρακτηριστικό του κλίματος που επικρατούσε. Όπως αναφέρει και το συγκεκριμένο άρθρο, η διαφωνία τους επικεντρώνεται σε τρία σημεία. Πρώτων είναι το νομικό καθεστώς το οποίο θα διέπει το Κέντρο. Σύμφωνα με σχέδιο του Υπουργείου Υγείας το Διεθνές Μεταμοσχευτικό Κέντρο θα λειτουργεί ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου. Με απλά λόγια, ο κίνδυνος να λειτουργήσουν ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στον τομέα της μεταμόσχευσης οργάνων, τα οποία δωρίζονται σήμερα από τους πολίτες στο κράτος, είναι ορατός. «Η “ιδιωτικοποίηση” των μεταμοσχεύσεων είναι η ταφόπλακα τους. Ποιος θα προσφέρει μόσχευμα σε ένα ιδιωτικό κέντρο;». Αυτή είναι η άποψη των περισσοτέρων μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ), οι οποίοι αντιτίθενται- πλην του προέδρου κ. Αλ. Κωστάκη- στην ίδρυση του Διεθνούς Μεταμοσχευτικού Κέντρου. Δεύτερο σημείο τριβής, η ενσωμάτωση στο Διεθνές Κέντρο των τεσσάρων δημοσίων μεταμοσχευτικών κέντρων (Λαϊκό, Ευαγγελισμός, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, Πανεπιστημιακό Ρίου), σε διάρκεια πέντε χρόνων από τη ψήφιση του σχεδίου. Και τρίτο σημείο τριβής, η λειτουργία του Κέντρου σε ένα νοσοκομείο όπως αυτό των «Αγίων Αναργύρων», το οποίο δεν διαθέτει την απαραίτητη υποδομή.
Όπως προαναφέραμε, σ' αυτό το κλήμα άρνησης από τη μεριά των ασθενών εντάχθηκε και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Νεφροπαθών, εκφράζοντας την αντίθεση της με έκδοση ανακοίνωσης. Μας προκαλεί απορία η απουσία τοποθέτησης από τη μεριά του Πανελλήνιου Σωματείου Ηπατομεταμοσχευθέντων Ελλάδος αλλά και του Συλλόγου  Μεταμοσχευμένων Καρδιάς «Συνεχίζω» ανεξαρτήτως αν εξυπηρετούνται  σήμερα από το Ωνάσειο. Για τους μεταμοσχευμένους  με πνευμονικό μόσχευμα ή από πάγκρεας είναι τόσο λίγοι, οπότε δυστυχώς εκφράζουν μεμονωμένα  και σχεδόν ακούσια τους φόβους και τις  ανησυχίες τους. Τελικά, επακόλουθο  όλης αυτής της εναντίωσης ήταν να «παγώσει» το σχέδιο και συγχρόνως να σταματήσει κάθε προσπάθεια.

Τρία χρόνια μετά...
Τρία χρόνια μετά, η μεταμοσχευτική διαδικασία στην Ελλάδα σε ποιο σημείο βρίσκετε;  
Απάντηση δίνετε, με αφορμή τη 1η Νοεμβρίου - Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων, από τον ίδιο το πρώην Πρόεδρο του Ε.Ο.Μ.  στο άρθρο της εφημερίδας «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» το Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009. Αναφέρει ότι: «Η μείωση που καταγράφηκε στις μεταμοσχεύσεις ήπατος το 2009 οφείλεται στην απουσία κατάλληλων υποδομών στις κλινικές και μονάδες μεταμοσχεύσεων... εξαιτίας του περιορισμένου αριθμού των κλινών υπήρξαν περιπτώσεις που ενώ βρισκόταν διαθέσιμο μόσχευμα, δεν υπήρχε δυνατότητα να νοσηλευτούν οι ασθενείς... Αυτό όμως είναι ντροπή για τη χώρα μας...Με την υποδομή που υπάρχει αυτή τη στιγμή, ο τομέας των μεταμοσχεύσεων δεν μπορεί να προχωρήσει στην Ελλάδα».
Αυτή η αποκαρδιωτική άποψη καταγράφτηκε το Νοέμβριο του 2009 δηλαδή πριν την οικονομική κρίση. Σήμερα με το Εθνικό Σύστημα Υγείας σε πλήρη απορύθμιση και με χρόνια προβλήματα να το συμπιέζουν ασφυκτικά είναι  ευνόητο ότι το ήδη υποτονικό μεταμοσχευτικό πρόγραμμα της χώρας βρίσκεται κοντά στην αδρανοποίηση. Αυτό αποδεικνύεται από τη συνεχή πτώση των μεταμοσχεύσεων τα τελευταία χρόνια. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στην πλήρη διάλυση των «κατ' όνομα» μεταμοσχευτικών κέντρων της χώρας. Π.χ. σήμερα στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών Λαϊκό δεν λειτουργεί Μονάδα Μεταμόσχευσης Ήπατος και πλέον οι ανάγκες για μεταμόσχευση ήπατος «ικανοποιούνται» από το αν επαρκέστατο πλέον Ιπποκράτειο Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, όπως έχουν καταγγείλει πρόσφατα και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Στη δύνη της αποσύνθεσης βρίσκονται  και όλες οι άλλες Μονάδες Μεταμοσχεύσεων (νεφρού, καρδιάς, μυελού κ.τ.λ.) όπως αποδεικνύεται από τις δεκάδες δημοσιεύσεις που γίνονται καθημερινά στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο αλλά και από τα βιώματα των μεταμοσχευμένων ασθενών που τα επισκέπτονται σχεδόν καθημερινά. Όσο για τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων ήταν, είναι και θα είναι ανεπαρκείς από τη στιγμή που οι τοποθετήσεις γίνονται με κομματικά και όχι με επιστημονικά κριτήρια (π.χ. αλλάζει η κυβέρνηση, αλλάζει και ο Πρόεδρος του Ε.Ο.Μ.) αλλά και η γενικότερη στελέχωση του που είναι ελλιπής,  με συνέπεια να λειτουργεί σαν κακοδιοικούμενη δημόσια υπηρεσία υποβιβάζοντας την αποστολή που είναι εντεταλμένος από την Πολιτεία να εκτελέσει. 

Άποψη TransplantLink
'Ένα σύγχρονο, πλήρως εξοπλισμένο και στελεχωμένο μεταμοσχευτικό κέντρο είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια επιτακτική ανάγκη. Μαζί με την τροποποίηση του Ν. 2737/1999 και με εφαρμογή άλλων πετυχημένων μοντέλων μεταμοσχευτικής οργάνωσης που ήδη έχουν εφαρμοστεί  σε χώρες με παρόμοια προβλήματα (π.χ. Ισπανικό μοντέλο) είναι η μόνη λύση ώστε η χώρα μας να προσπαθήσει να εναρμονιστεί με τα αποτελέσματα άλλων ευρωπαϊκών κρατών.  Όμως η πρώτη προσπάθεια (ίδρυση νέου μεταμοσχευτικού κέντρου - τροποποίηση του Ν.2737/1999) προσέκρουσε όπως είδαμε παραπάνω σε αντιδράσεις μερικών ιατρών αλλά και «κατευθυνόμενων» κατά τη γνώμη μας ασθενών. 
Σ' αυτό το σημείο θα θέλαμε να εκφράσουμε και τη δική μας άποψη για αυτές τις αντιδράσεις.
Η πρώτη αντίθεση είναι το νομικό καθεστώς το οποίο θα διέπει το Κέντρο. Δηλαδή ότι το Διεθνές μεταμοσχευτικό κέντρο θα λειτουργεί ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου και όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν «Η “ιδιωτικοποίηση” των μεταμοσχεύσεων είναι η ταφόπλακα τους. Ποιος θα προσφέρει μόσχευμα σε ένα ιδιωτικό κέντρο;».  
Θα θέλαμε με τη σειρά μας να ρωτήσουμε τους εκφραστές αυτών των απόψεων, για το Ωνάσειο Καρδιορχιουρουργικό Κέντρο που διαφημίζεται από την Πολιτεία σαν ένα από τα καλύτερα ευρωπαϊκά μεταμοσχευτικά κέντρα καρδιάς, με ποσοστό επιβίωσης, ένα χρόνο μετά τη μεταμόσχευση καρδιάς, να φτάνει στο ποσοστό του 95%, όταν διεθνώς είναι περίπου 80% , με τι νομικό καθεστώς λειτουργεί;
Σύμφωνα λοιπόν με τον Ιδρυτικό Νόμο (2012/92), το ΩΚΚ είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ), απολαμβάνει οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας και λειτουργεί βάσει των αρχών της ιδιωτικής οικονομίας. Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 34 του Νόμου 2072/92, το ΩΚΚ δεν υπάγεται στο Δημόσιο Τομέα. Η εποπτεία και ο έλεγχος του Κέντρου ασκείται από τον Υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Εκτός του Ωνασείου πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι το νομικό καθεστώς λειτουργίας του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.). Πληροφορούμε λοιπόν ότι ο Οργανισμός που σαν σκοπό έχει την υποβοήθηση του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας  για τη χάραξη εθνικής πολιτικής στον τομέα των μεταμοσχεύσεων αλλά και,
α)Εισηγείται τους όρους, τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία των μεταμοσχεύσεων, καθώς και κώδικα δεοντολογίας για τη λειτουργία των Μονάδων Μεταμοσχεύσεων και των Τραπεζών Ιστών προς Μεταμόσχευση
β) Οργανώνει και συντονίζει σε τοπικό, κρατικό και διακρατικό επίπεδο τη διακίνηση μοσχευμάτων, στα οποία συμπεριλαμβάνεται ο μυελός των οστών
γ) Καταγράφει τους δωρητές ιστών και οργάνων, δυνητικούς δότες και υποψήφιους λήπτες οργάνων.
δ) Προτείνει στον Υπουργό Υγείας και Πρόνοιας τη χορήγηση άδειας για την ίδρυση Μονάδας Μεταμόσχευσης ή Τράπεζας Ιστών προς Μεταμόσχευση
ε) Προβαίνει σε ετήσια εκτίμηση και αξιολόγηση του τρόπου λειτουργίας και των αποτελεσμάτων των Μονάδων Μεταμοσχεύσεων και υποβάλλει έκθεση στο Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας.
στ) Συνεργάζεται με αντίστοιχους οργανισμούς και μεταμοσχευτικά κέντρα της αλλοδαπής για την προμήθεια και ανταλλαγή μοσχευμάτων
ζ) Μεριμνά για την ψυχοκοινωνική υποστήριξη των ληπτών, των ζώντων δοτών και των συγγενών των δοτών
η) Επιδιώκει με κάθε πρόσφορο τρόπο και ιδίως με την οργάνωση κατάλληλης ενημέρωσης και πληροφόρησης του κοινού, την αύξηση του αριθμού των προοριζόμενων για μεταμόσχευση οργάνων,

λειτουργεί όπως αναφέρει και ο Ιδρυτικός του Νόμος 2737/1999 σαν Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου με την επωνυμία «Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.)» και έδρα την Αθήνα, το οποίο τελεί υπό την εποπτεία του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας. 
Εύκολα κανείς διακρίνει την παράνοια... Πως είναι δυνατόν κύριοι αρμόδιοι, το νομικό καθεστώς που διέπει τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, τον κύριο διαχειριστή του μεταμοσχευτικού προγράμματος της χώρας μας αλλά και ενός Μεταμοσχευτικού Κέντρου που έχει στηριχθεί εδώ και χρόνια η διαδικασία της μεταμόσχευσης καρδιάς, να μην μπορεί να ισχύσει για κάποιο άλλο μεταμοσχευτικό κέντρο;
Η δεύτερη αντίθεση είναι στην ενσωμάτωση στο Διεθνές Κέντρο των τεσσάρων δημοσίων μεταμοσχευτικών κέντρων (Λαϊκό (σήμερα έχει παυθεί η λειτουργία του σαν κέντρο μεταμόσχευσης ήπατος), Ευαγγελισμός, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, Πανεπιστημιακό Ρίου) σε διάρκεια πέντε χρόνων από τη ψήφιση του σχεδίου. Για εμάς αυτό ήταν αναμενόμενο. Αναμενόμενο γιατί γνωρίζαμε καλά ότι οι κάποιοι γιατροί που υπηρετούν ή συνεργάζονται με τα κέντρα που θα ενσωματώνονταν, θα αντιδράσουν με όλη τους τη δύναμη γιατί απειλείται η μελλοντική τους κυρίαρχη επιστημονική ύπαρξη στο χώρο των μεταμοσχεύσεων. Αυτό ενισχύεται ακόμα περισσότερο γιατί στο νομοσχέδιο αναφέρεται ότι θα υπάρξει ανταλλαγή ιατρικού προσωπικού με στόχο την καλύτερη εξειδίκευση με το νοσοκομείο Jackson Memorial Hospital στο Μαϊάμι και συνεργασία με το παγκοσμίου φήμης πολυμεταμοσχευτή Dr. Ανδρέα Τζάκη. Αναμενόμενο όμως δεν ήταν η «βιασύνη» της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Νεφροπαθών να ενισχύσει τις συγκεκριμένες ιατρικές αντιδράσεις, λες και αυτοί αντιπροσωπεύουν το σύνολο των μεταμοσχευμένων ασθενών στη χώρα ή εκφράζουν την άποψη του συνόλου των νεφροπαθών.
Η τρίτη αντίθεση είναι για γέλια. Υποστηρίζει ότι το νοσοκομείο των «Αγίων Αναργύρων», όπου θα λειτουργούσε το νέο Κέντρο, δεν διαθέτει την απαραίτητη υποδομή. Θέλουν να μας πουν ότι στα σημερινά μεταμοσχευτικά κέντρα (Λαϊκό (σήμερα έχει παυθεί η λειτουργία του σαν κέντρο μεταμόσχευσης ήπατος), Ευαγγελισμός, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, Πανεπιστημιακό Ρίου) διαθέτουν την κατάλληλη υποδομή. Μάλλον είναι για γέλια αλλά και για κλάματα αφού είναι γνωστό σε ολόκληρη την κοινωνία η κατάσταση των σημερινών δημόσιων νοσοκομείων.
Κατά τη γνώμη μας η αλήθεια είναι μία που τη βιώνει καθημερινά ένα μικρό παιδί που λιώνει από τις τοξίνες της ηπατικής ανεπάρκειας, ένας άντρας που σέρνει παντού την με ημερομηνία λήξης τεχνητή καρδιά του, μια νέα γυναίκα που τα χέρια της είναι γεμάτα ράμματα από τις αλλαγές της fistula, ένα μικρό κορίτσι που το αίμα του αποσυντίθεται λόγω της λευχαιμίας, ένας άνθρωπος που όλο το οξυγόνο του κόσμου δεν του φτάνει για να αναπνεύσει. Ωστόσο κανείς δεν ενδιαφέρθηκε γι' αυτούς  και μοιραία όλη αυτή η ιστορία διαχειρίστηκε και τελικά κρίθηκε από ανθρώπους χωρίς τέτοιου είδους αγωνίες.
'Όλη αυτή η δυσάρεστη κατάσταση μας αποκαλύπτει τις διαχρονικές πληγές της μεταμοσχευτικής διαδικασίας στην Ελλάδα και το μόνο που μας μένει είναι να τις καταδικάσουμε φωνάζοντας με όλη μας τη δύναμη...
ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ, κύριοι Αρμόδιοι ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ. 
Ντροπή για σας κύριοι Πολιτικοί που αντί να στηρίξετε μια σοβαρή προσπάθεια μ' ευεργετικά αποτελέσματα προς το κοινωνικό σύνολο, αποφασίσατε να κάνετε πίσω επειδή βρήκατε αντίσταση συντεχνιακών συμφερόντων. Συντεχνιακά συμφέροντα που αντί να έχουν εκλείψει εδώ και χρόνια εσείς τα στηρίξατε, δημιουργώντας ένα πλέγμα διαφθοράς που καθημερινά εγκλωβίζει μεγάλο αριθμό συνανθρώπων μας που αναζητούν την καλύτερη αντιμετώπιση στο πρόβλημα υγείας που βιώνουν.
Ντροπή για σας κύριοι ψευδόσοφοι επιστήμονες που το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι η επαγγελματική και η οικονομική σας καταξίωση που συντελείται μάλιστα εις βάρος των ασθενών σας. Με πολιτικούς προστάτες, κινήστε ανεξέλεγκτα μέσα στα σκοτεινά σοκάκια της συντεχνιακής διαφθοράς, ξεχνώντας τον όρκο που κάποτε δώσατε. Για όσους γιατρούς αναρωτιούνται σε ποιο όρκο αναφερόμαστε, τους πληροφορούμε ότι εννοούμε τον «Όρκο του Ιπποκράτη»
Ντροπή και για σας κύριοι ψευτό-συνδικαλιστές του αναπηρικού κινήματος που γίνατε φερέφωνα συντεχνιακών συμφερόντων. Αντί να τα καταγγείλετε αποφασίσατε να τα υπηρετείται,  ξεχνώντας μάλλον ποιους εκπροσωπείτε και μεταλλάσσοντας την εκλογή σας σε  σκαλί κάποιας δήθεν κοινωνικής καταξίωσης. 
Όσο για εμάς δεν μας μένει τίποτα άλλο από το να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο μέλλον, ώστε όσο το δυνατό περισσότεροι συνάνθρωποι μας, μέσω της μεταμόσχευσης και της δωρεάς οργάνων να συνεχίσουν να αναπνέουν, να  αισθάνονται, να ζουν...

Υ.Γ. Αν και τα όνειρα στην Ελλάδα του σήμερα είναι απαγορευτικά.
Διαβάστε περισσότερα...

Friday 20 August 2010

Επανάσταση στις μεταμοσχεύσεις νεφρού

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» την Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010.


Επανάσταση στις μεταμοσχεύσεις νεφρού
Ελπίδα για χιλιάδες νεφροπαθείς η χρήση μοσχευμάτων και από δότες που πεθαίνουν από καρδιολογικά αίτια
Φως στη ζωή πολλών ασθενών που σήμερα περιμένουν σε λίστες αναμονής έναν νεφρό (αρκετές φορές χωρίς ελπίδα) ρίχνει μια νέα μελέτη ειδικών του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ. Σύμφωνα με τα αποτελέσματά της, μια «δεξαμενή» δοτών νεφρού που έως σήμερα παρέμενε σε πολλές χώρες ανεκμετάλλευτη, εκείνη των ασθενών των οποίων η καρδιά έχει σταματήσει να χτυπά, μπορεί τελικώς να αποδειχθεί άκρως πολύτιμη. 
Πολλοί γιατροί έως σήμερα δεν τολμούσαν να χρησιμοποιήσουν όργανα ανθρώπων των οποίων η καρδιά δεν χτυπούσε πλέον καθώς φοβούνταν ότι λόγω της μη αιμάτωσής τους θα καταστρέφονταν. Οι επιστήμονες από το Κέιμπριτζ όμως στέλνουν τώρα αισιόδοξο μήνυμα καθώς είδαν ότι οι νεφροί και αυτών των δοτών είναι πλήρως κατάλληλοι
για μεταμόσχευση. Το μήνυμά τους πρέπει να ληφθεί και στην Ελλάδα, όπου δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ η συγκεκριμένη διαδικασία. Αυτή τη στιγμή περίπου 1.000 άτομα περιμένουν με αγωνία έναν νεφρό που θα σώσει τη ζωή τους και η λίστα αναμονής φθάνει στα πέντε χρόνια.
Ο αριθμός των μεταμοσχεύσεων νεφρού θα μπορούσε ακόμη και να διπλασιαστεί στο μέλλον χάρη σε μια νέα ανακάλυψη ερευνητών του Τμήματος Κλινικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, σύμφωνα με την οποία είναι άκρως κατάλληλοι για μεταμόσχευση νεφροί δοτών οι οποίοι έχουν αποβιώσει εξαιτίας καρδιακού θανάτου.
Ως σήμερα οι ειδικοί σε πολλές χώρες προτιμούν για χρήση στις μεταμοσχεύσεις τα όργανα που προέρχονται από εγκεφαλικά νεκρούς δότες, καθώς θεωρείται ότι είναι πολύ πιο βιώσιμα από εκείνα που προέρχονται από ασθενείς που πεθαίνουν από καρδιολογικά αίτια. Και αυτό διότι οι γιατροί φοβούνται ότι αν το όργανο σταματήσει να τροφοδοτείται με αίμα όταν η καρδιά πάψει απότομα να χτυπάει, τότε καταστρέφεται αμέσως.
Οι εγκεφαλικά νεκροί δότες είναι ασθενείς που έχουν υποστεί σοβαρούς και μη αναστρέψιμους τραυματισμούς στο κεφάλι και οι οποίοι χρειάζονται μηχανήματα υποστήριξης προκειμένου να κρατηθούν στη ζωή. Αυτού του είδους οι ασθενείς είναι εκείνοι των οποίων τα όργανα προτιμώνται από πολλούς ειδικούς, αφού η καρδιά τους συνεχίζει να χτυπάει, με αποτέλεσμα να αιματώνονται τα ζωτικά όργανα. Τα τελευταία χρόνια όμως η πρόοδος των θεραπειών που χορηγούνται σε τέτοιους τραυματίες έχει σώσει πολλές ζωές, με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί η προσφορά νεφρών από τη συγκεκριμένη «δεξαμενή» δοτών. Ετσι οι ειδικοί καταφεύγουν πλέον, ολοένα συχνότερα, στη λήψη μοσχευμάτων από ασθενείς με «ελεγχόμενο» καρδιακό θάνατο (αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος από καρδιά δεν προέρχεται από φυσικά αίτια αλλά οι γιατροί σταματούν σταδιακά την παροχή υποστήριξης ζωής με μηχανήματα). Ωστόσο ακόμη και σήμερα, όπως σημειώνουν οι ερευνητές από το Κέιμπριτζ, μόνο το 32% των νεφρών λαμβάνεται από ασθενείς των οποίων έχει σταματήσει η καρδιά, τουλάχιστον στη Βρετανία. Τα νέα ευρήματα όμως, σύμφωνα με τα οποία αν οι νεφροί δοτών των οποίων έχει σταματήσει η καρδιά μεταμοσχευθούν μέσα σε 12 ώρες είναι εξίσου ασφαλείς και λειτουργικοί με εκείνους εγκεφαλικά νεκρών δοτών, δίνουν σημαντική ελπίδα σε εκατομμύρια νεφροπαθείς παγκοσμίως.
Προκειμένου να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους τα οποία δημοσιεύονται στην έγκριτη ιατρική επιθεώρηση «Τhe Lancet», οι βρετανοί επιστήμονες ανέλυσαν στοιχεία που αφορούσαν περισσότερες από 9.000 μεταμοσχεύσεις νεφρού οι οποίες έλαβαν χώρα σε 23 διαφορετικά βρετανικά κέντρα από το 2000 ως το 2007. Από το σύνολο των μοσχευμάτων 8.289 νεφροί προέρχονταν από εγκεφαλικά νεκρούς δότες και 845 από δότες που είχαν πεθάνει εξαιτίας καρδιολογικού προβλήματος.
 Όπως αναφέρουν οι ερευνητές, επικεφαλής των οποίων ήταν ο καθηγητής Άντριου Μπράντλεϊ, δεν εμφανίστηκε διαφορά στο πόσο καλά έγιναν αποδεκτοί οι νεφροί από τον οργανισμό των ληπτών είτε αυτοί προέρχονταν από εγκεφαλικά νεκρούς δότες είτε από δότες των οποίων η καρδιά είχε σταματήσει να χτυπάει. Είναι μάλιστα σημαντικό ότι ως και πέντε χρόνια αργότερα τα μοσχεύματα και των δύο κατηγοριών συνέχιζαν να είναι το ίδιο λειτουργικά.
Ο καθηγητής Μπράντλεϊ είπε χαρακτηριστικά ότι «οι δότες που έχουν καταλήξει από καρδιολογικά αίτια αποτελούν μια πολύ σημαντική “πηγή” δωρεάς νεφρών η οποία έχει παραμεληθεί. Η χρήση μοσχευμάτων από τέτοιους δότες μπορεί να αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των μεταμοσχεύσεων νεφρού». 

Πηγή: www.tovima.gr/


Διαβάστε περισσότερα...

Thursday 12 August 2010

Αντίο Ελλάδα

Χθες αργά το βράδυ διαβάσαμε στο tro-ma-ktiko.blogspot.com μια διαφορετική απ' όλες τις άλλες ανάρτηση. Ήταν η φωνή μιας κοπέλας που εδώ και χρόνια βιώνει την αναλγησία, την προκατάληψη, την υποκρισία, την αδιαφορία, την ανικανότητα, της ελληνικής πολιτείας και της κοινωνίας γενικότερα. Πιστεύουμε ότι αυτή η φωνή αντιπροσωπεύει ολόκληρο το αναπηρικό κίνημα και μαζί με πολλές άλλες ακόμη αποκαλύπτουν το σκληρό αγώνα επιβίωσης που δίνουν καθημερινά στην χώρας μας τα άτομα με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας. Η Κατερίνα αποφάσισε να φύγει και να πετάξει μακριά. Μακριά από τη "φυλακή" που της πρόσφερε η ίδια της η χώρα. Την επιλογή της Κατερίνας, τα τελευταία χρόνια την έχουν ακολουθήσει πολλοί πάσχοντες συνάνθρωποι μας που αποφάσισαν να φύγουν και να ζήσουν μακριά από τη χώρα που γεννήθηκαν, τους γονείς, συγγενείς και φίλους γιατί τελικά εκεί, σε μια ξένη χώρα βρήκαν την κατανόηση, την πρόνοια, την αποδοχή, την εντιμότητα και γενικότερα ένα πιο ανθρώπινο τρόπο ζωής.
Καλό ταξίδι Κατερίνα είμαστε σίγουροι ότι έκανες την καλύτερη επιλογή.

Ακολουθεί η ανάρτηση του tro-ma-ktiko.blogspot.com

Πριν 6 χρόνια ένα αμάξι παρόμοιο με αυτό της φωτογραφίας μου στέρησε το δικαίωμα να περπατώ, σήμερα δεκάδες τέτοια αμάξια καθημερινά μου στερούν το δικαίωμα να κινούμε στα πεζοδρόμια με το προσωπικό μου αμαξίδιο.
Θυμάμαι σαν χθες τον γιατρό μετά το ατύχημα μου, να μου λέει ότι η ζωή δεν τελειώνει εδώ, αν και δυσκολεύτηκα να τον πιστέψω κάποια στιγμή τα κατάφερα. Τώρα συνειδητοποιώ ότι κι αυτός ήταν ένας ακόμα άνθρωπος που κορόιδευε.
Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε που άφησα το κελί της πρωτεύουσας και ήρθα να μείνω μόνιμα στην Σύρο με την ελπίδα να κινούμε ευκολότερα, με την ελπίδα να νιώσω λίγο ελεύθερη. Όμως κι εδώ η κατάσταση το καλοκαίρι είναι απελπιστική. Τουρίστες παρκάρουν τα επιβλητικά τους αμάξια πάνω σε πεζοδρόμια για να μπορούν να τα καμαρώνουν από τα μαγαζιά που κάθονται και απολαμβάνουν τον καφέ τους χωρίς να νοιάζονται για τους συνάνθρωπους τους.
Έχω απευθυνθεί επανειλημμένα στην αστυνομία και στο λιμεναρχείο, και η απάντηση
-Καταλαβαίνουμε κύρια μου θα κάνουμε ότι μπορούμε, έχουμε κι αλλά θέματα να ταχτοποιήσουμε δεν μπορούμε να ασχολούμαστε συνεχεία με αυτό το ζήτημα.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ντρεπόμουν που είμαι Ελληνίδα, συγχαρητήρια τα καταφέρατε.
Πριν 3 χρόνια άφησα το κελί της πρωτεύουσας, σε λίγες μέρες θα αφήσω την φυλακή της Ελλάδας.
ΥΓ: Παρακαλώ να δημοσιεύσετε τις σκέψεις μου έτσι όπως ακριβώς τις κατέγραψα. Σας ευχαριστώ όλους εσάς στο tro-ma-ktiko που στηρίζετε την ελευθερία του λογού, που αγαπάτε την αλήθεια, που δεν χαϊδεύεται τα αυτιά μας, που δεν σκορπάτε τον τρόμο χωρίς να υπάρχει λόγος.
Διαβάστε περισσότερα...

Saturday 7 August 2010

Χρειάζεται επειγόντως αίμα!

"S.O.S.ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΠΛΟ ΤΡΟΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ. ΛΕΓΕΤΑΙ ΘΟΔΩΡΗΣ ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΕΙΝΑΙ 2 ΕΤΩΝ...
ΝΟΣΗΛΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟ "ΠΑΙΔΩΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑΣ" ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΙΜΑ ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΟΜΑΔΑΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΝΑ ΔΩΣΕΤΕ ΑΙΜΑ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΜΟΥ ΦΙΛΟΥ.ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ ΓΙΑΤΙ ...ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ, ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΩΣΕΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΖΩHΣ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΘΑ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΙ ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΟ ΚΑΙΡΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΑΙΜΑ. ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΦΙΛ ΣΤΟ FACEBOOK Η ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ SITE Η ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΕ BLOG ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΚΑΝΤΕ ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗ,ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ "ΠΑΙΔΩΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑΣ".
ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. 6978963639, 6979255782 6972234458"

Πηγή: www.tro-ma-ktiko.blogspot.com
Διαβάστε περισσότερα...

Friday 6 August 2010

Ελλάδα: Μεταμοσχεύσεις ήπατος μόνο στο ελλιπές Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης!


Με το κλείσιμο της Μονάδας Μεταμόσχευσης Ήπατος του Λαϊκού Νοσοκομείου Αθηνών που χρονολογείται εδώ και ένα χρόνο, έχουμε ασχοληθεί εκτενώς και σε προηγούμενες αναρτήσεις. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι τόσο καιρό οι αρμόδιοι φορείς (Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων, Υπουργείο Υγείας) αντιμετωπίζουν αυτό το σοβαρό θέμα επιδερμικά και αδιάφορα. Όπως αποκαλύπτεται από το δημοσίευμα της εφημερίδας «Αγγελιοφόρος» της Θεσσαλονίκης τη Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010,  κλείνουν πλέον και τα αιτία τους στις εκλύσεις ασθενών που μερικοί από αυτούς μάλιστα βρισκόντουσαν στη λίστα του Λαϊκού για ανεύρεση μοσχεύματος.  Είναι φανερό λοιπόν ότι η καθίζηση της μεταμοσχευτικής διαδικασίας στη χώρας μας οφείλεται στο ότι πότε δεν υπήρξε ένα δομημένο πρόγραμμα μεταμοσχευτικής οργάνωσης αλλά και γιατί οι εκάστοτε αρμόδιοι απασχολούνται περισσότερο με την υστεροφημία τους παρά με την αγωνιώδη προσπάθεια δεκάδων συνανθρώπων μας να κρατηθούν στη ζωή μέχρι να βρεθεί το πολυπόθητο μόσχευμα. 
Το παρακάτω δημοσίευμα απαντά άμεσα και στην παλαιότερη ανάρτηση μας "Η ερώτηση του μήνα" που αναφερόταν στο πρόβλημα με τους ασθενείς που ήταν ενταγμένοι στη λίστα του Λαϊκού. Ένα ακόμα ζήτημα που μας κάνει να αισθανόμαστε ντροπή για την Ελλάδα του 21ου αιώνα που οι ρίζες του κρύβονται στην ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟ, ΑΠΛΗΣΤΙΑ, ΨΕΥΤΟ-ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑ, ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ των υπευθύνων.  

Ακολουθεί το δημοσίευμα της εφημερίδας «Αγγελιοφόρος».


Ελλάδα: Μεταμοσχεύσεις ήπατος μόνο στο Ιπποκράτειο!

Στο έλεος... του Θεού έχει αφήσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεκάδες ασθενείς που βρίσκονταν στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση ήπατος στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Στη μοναδική μονάδα μεταμόσχευσης ήπατος της Αθήνας, που εξυπηρετούσε και περιστατικά από τη νότια Ελλάδα, έχει μπει εδώ και ένα χρόνο «λουκέτο». Oι υπεύθυνοι έκριναν σκόπιμο να μην ανανεώσουν την άδεια λειτουργίας της μονάδας, με αποτέλεσμα οι ασθενείς να τραβούν το δικό τους «γολγοθά», έχοντας ως μόνη διέξοδο πλέον το Ιπποκράτειο στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, τέσσερις άνθρωποι, με σοβαρό πρόβλημα στο ήπαρ, που ανέμεναν το σωτήριο μόσχευμα, έχασαν τελικά τη μάχη με τη ζωή, περιμένοντας να διευθετηθεί το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί με τη μονάδα της Αθήνας…
Οι ασθενείς που βρίσκονταν στη λίστα αναμονής του Λαϊκού Νοσοκομείου πρέπει να απευθύνονται πλέον στη μονάδα μεταμοσχεύσεων του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. «Είναι τραγικό αυτό που μας συμβαίνει. Το κράτος μας εμπαίζει και δε σέβεται την κατάστασή μας. Κάποιοι ανεύθυνοι μας κάνουν μπαλάκι και αφήνουν συνανθρώπους μας να αργοπεθαίνουν, λόγω της γραφειοκρατίας…», δηλώνει στον «ΑτΚ» ο Βασίλης Παπαδόγιαννης, υποψήφιος λήπτης ήπατος, ο οποίος δίνει μάχη για τη ζωή του, αλλά και για την αδιαφορία των αρμοδίων.
Τη δική του κραυγή αγωνίας εκφράζει και ο πατέρας ενός 30χρονου που πάσχει από μία σπάνια νόσο στο ήπαρ και πρέπει να υποβληθεί άμεσα σε μεταμόσχευση. «Ένας, ένας πεθαίνουν. Ήδη τέσσερις ασθενείς, που ήταν στη λίστα της Αθήνας, κατέληξαν. Αν λειτουργούσε η μονάδα στο Λαϊκό, μπορεί και να είχαν σωθεί», αναφέρει, με τρεμάμενη φωνή, ο πατέρας του 30χρονου άνδρα και αναρωτιέται «τι άλλο περιμένουν να ακούσουν οι αρμόδιοι για να ευαισθητοποιηθούν και να δώσουν το ''πράσινο φως'' για να λειτουργήσει ξανά η μονάδα».
Οι ασθενείς και οι συγγενείς τους δηλώνουν εξοργισμένοι και καταγγέλλουν την παράλογη στάση των αρμοδίων και της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας, που εξακολουθεί να «κωφεύει». «Απευθυνθήκαμε σε πολλούς, στείλαμε επιστολές παντού, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον πρωθυπουργό, σε κόμματα, σε βουλευτές, ωστόσο κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για το δικό μας πρόβλημα», επισημαίνει με πικρία ο κ. Παπαδόγιαννης, ενώ η Ειρήνη Ξυράφη, η μητέρα της οποίας ήταν η πρώτη ασθενής που έκανε μεταμόσχευση στο Λαϊκό, προσθέτει ότι ακόμη και οι ιθύνοντες του νοσοκομείου ήταν αρνητικοί στο να κάνουν αίτηση ανανέωσης της άδειας λειτουργίας της μονάδας.

Άνοιξε με προσωρινή άδεια
Η μονάδα μεταμόσχευσης ήπατος, που ανήκει στη Β’ Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική του Λαϊκού Νοσοκομείου, τέθηκε σε λειτουργία το καλοκαίρι του 2006. Οι υπεύθυνοι έδωσαν στη μονάδα -για οικονομικούς, κυρίως, λόγους- προσωρινή άδεια λειτουργίας τριών ετών, η οποία δεν ανανεώθηκε ποτέ.
Με ποιο σκεπτικό δεν ανανεώθηκε; Ο διευθυντής της Β' Προπαιδευτικής Χειρουργικής Κλινικής, Γρηγόριος Κουράκλης, όταν ανέλαβε καθήκοντα, ενημέρωσε τότε τη διοίκηση του νοσοκομείου πως «δεν υφίστανται οι απαραίτητες προϋποθέσεις και όροι για την ασφαλή διεξαγωγή των μεταμοσχεύσεων του ήπατος διότι είναι επικίνδυνο για τους ασθενείς και με τις παρούσες συνθήκες δεν μπορεί να λειτουργήσει μονάδα μεταμόσχευσης ήπατος στο Λαϊκό Νοσοκομείο».
Το ερώτημα, βέβαια, που θέτουν τώρα οι ασθενείς στους αρμοδίους είναι: «Θέλουν να μας πουν ότι τόσα χρόνια η μονάδα λειτουργούσε χωρίς ασφαλείς όρους; Φυσικά, δεν μπορούμε να τους πιστέψουμε», αναφέρουν.
Ο τέως υπεύθυνος της μονάδας μεταμόσχευσης ήπατος στο Λαϊκό, Ευστάθιος Αντωνίου, υποστηρίζει ότι στα τρία χρόνια που λειτουργούσε η μονάδα δε σημειώθηκε ούτε μία απώλεια ασθενή μέσα στο χειρουργείο και τις πρώτες μετεγχειρητικές ημέρες. Οπως αναφέρει ο ίδιος, «συνολικά έγιναν 32 μεταμοσχεύσεις ήπατος στο Λαϊκό. Τον πρώτο μήνα μετά την επέμβαση το ποσοστό επιβίωσης ήταν 80% και τον πρώτο χρόνο 75%, ποσοστά ίδια με αυτά μεγάλων κέντρων του εξωτερικού».
«Είναι τραγικό το γεγονός ότι μπήκε ''λουκέτο'' στη μονάδα. Πρέπει να επαναλειτουργήσει άμεσα για να μη θρηνήσουμε κι άλλα θύματα», τονίζει ο πρώην πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ), Αλκιβιάδης Κωστάκης, υπογραμμίζοντας ότι η μονάδα της Θεσσαλονίκης δεν μπορεί να απορροφήσει τους ασθενείς απ' όλη τη χώρα.
«Οι υποψήφιοι για μεταμόσχευση ήπατος θα απευθύνονται στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, μέχρι να βρεθεί μία αξιόπιστη λύση στην Αθήνα», επισημαίνει από την πλευρά του ο νυν πρόεδρος του ΕΟΜ, Ιωάννης Βλαχογιάννης, χωρίς, ωστόσο, να δίνει κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.
Σημειώνεται πως η μονάδα στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης ξεκίνησε τη λειτουργία της το 1990 και έκτοτε έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος 368 ασθενείς. Τον τελευταίο χρόνο πραγματοποιήθηκαν μόλις 18 μεταμοσχεύσεις, ενώ αυτήν τη στιγμή βρίσκονται σε λίστα αναμονής 55 ασθενείς απ' όλη τη χώρα.
«Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς τους ασθενείς θα προλάβουν να υποβληθούν σε μεταμόσχευση στη Θεσσαλονίκη», αναφέρει ο κ. Παπαδόγιαννης, καθώς και αυτή η μονάδα έχει ελλείψεις και βρίσκεται στα όρια της λειτουργίας της. «Κανείς δε μας διαβεβαιώνει ότι η μονάδα που υπάρχει στη Βόρεια Ελλάδα μπορεί να εξυπηρετήσει όλους τους ασθενείς», σημειώνει ο ίδιος.
Μάλιστα, κάποιοι ασθενείς σκέφτηκαν το ενδεχόμενο να προσφύγουν σε κέντρα του εξωτερικού για να κάνουν μεταμόσχευση, αλλά το κόστος είναι πολλαπλάσιο του αντίστοιχου στην Ελλάδα. Είναι ενδεικτικό ότι στο νοσοκομείο Royal Free NHS, στην Αγγλία, το κόστος ανέρχεται στις 250.000 λίρες, ενώ τα αντίστοιχα ποσά σε κλινικές της Αμερικής κυμαίνονται στα 500.000 δολάρια.
Ο κ. Παπαδόγιαννης και οι υπόλοιποι ασθενείς που ήταν στη λίστα αναμονής του Λαϊκού ελπίζουν τώρα σε ένα «θαύμα», που θα βάλει τέλος στην αγωνία τους και θα τους δώσει το αυτονόητο: μία ευκαιρία στη ζωή!

ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Πηγή: www.agelioforos.gr

 

Διαβάστε περισσότερα...